Im Pagodenwald und doch in Wien

Manchmal kommt alles anders, als man denkt. Und so wird der Blog persönlicher, als ich mir das vorher vorstellen konnte. Eben ist meine Mutter in Wien begraben worden. Ich bin hier in Myanmar, und mir geht es nicht gut dabei, obwohl ich weiß, dass eine Heimreise nur den gesellschaftlichen Gepflogenheiten entsprochen und meiner Mutter nichts mehr gebracht hätte. Eine liebe Freundin aus Belgien, die meine Mutter und mich kennengelernt hat, als wir beide schon sehr erwachsen waren, hat mir so nett geschrieben, dass ich sie hier zu Wort kommen lassen möchte.

Hartelijk bedankt, beste Myriame!

"Ach Evelyn, wat bewaar ik een warme en liefdevolle en mooie herinnering aan Margriet uw Moeder. Ten bewijze: Zij en Gij zijt de enige van al mijn gasten die ik ooit bezocht heb. 

Ik luisterde zo graag naar Margriet: haar ogen straalden steeds een mix van verwondering, verbazing en ongeloof uit. 

Bij mijn bezoek aan jullie nam ik me vast voor toen we afscheid namen in dat speciale restaurant in de buurt van mijn hotel, om terug te komen, ik wou Margriet nog ontmoeten in Wien.

En weet ge, toen we scheidden in de straat en jullie beiden gearmd weg wandelden, ben ik blijven kijken naar uw ruggen. Ik weet dat ik toen uw Moeder verzegelt heb op mijn netvlies, iets zei me toen, ik hoop maar wie weet. 

Vanaf uw eerste bezoek hier ten huize heb ik steeds met verwondering en grote waardering geluisterd hoe dat jullie beiden dialogeerden. Diep in mijn hart gunde ik me een Moeder zoals Gij Evelyn tegen wie ge  ongegeneerd alles kon zeggen en van wie ge ongegeneerd een antwoord terug kreeg of een veeg uit de pan. Ik vond dat fantastisch

"Maar Mama" en dan kreeg Margriet een liefdevolle bolwassing van haar zo beminde dochter. Steevast gevolgd door " Maar Evelyn, du..."

Dat was gewoon heerlijk dat spel van die meningsverschillen. Ach wat zult ge haar missen Evelyn, maar ik denk dat ge verder kunt, Zij gaf U vleugels om te vliegen.

(...) 

Je bent een Gelukzak Evelyn, zo' Moeder gehad te hebben."