די לעצטע טעג אין גן עדן

נו, איצט איך האָבן צו שרייַבן אן אנדער פּאָסטן נאָך דזשאָנאַס געשריבן די לעצטע צוויי.

נאכדעם וואס מיר האבן עס אויך נישט געפעלן אין היקאדאווע, האב איך כמעט פארלוירן האפענונג צו טרעפן עפעס פאסיג פאר די לעצטע טעג. אין די סוף מיר באַשלאָסן צו צאָלן 10 € מער פּער נאַכט און נישט קלייַבן אַ טוריסט אָרט און עס איז באשטימט ווערט עס. מיר געפונען אַ סופּער קיוט קליין "האָטעל" מיט אַ פייַן יונג מענטש רעכט אויף דעם ברעג אין אַ קליין בוכטע. צו אונדזער פרייד, עס זענען קיין אנדערע געסט דאָרט אין דער צייַט, אַזוי מיר האָבן די גאנצע ריזאָרט און ברעג פֿאַר זיך. יעדער טאָג מיר באַקומען אַן ינקרעדאַבלי געשמאַק היגע פרישטיק און אַן נאָך געשמאַק מיטאָג וואָס איז שטענדיק צוגעגרייט דורך צוויי ינקרעדאַבלי שיינע פרויען.

מי ר האב ן דע ם גאנצ ן טא ג פארברענג ט אוי ף צװ ײ לאגערן , ליג ן אי ן דע ר זון , שווימען , געטרונקע ן קאקאנע ס אדע ר געקושט ן אײנע ם פו ן ד י 6 הינט , װא ס האב ן געװאוינ ט אויפ ן פארמעגן . איך שטענדיק ימאַדזשאַנד אונדזער לעצטע ביסל טעג אין אַ קיל, גרויס, אַלע-ינקלוסיוו האָטעל, אָבער דאָס נאָר טאַפּט עס אַלע. אויב עמעצער איז קוקן פֿאַר שלום און אָפּרו, איך קען נאָר וואָרמלי רעקאָמענדירן דעם אָרט און דער אָרט ווו איך האָבן נישט יקספּיריאַנסט סרי לאַנקאַ אַזוי דורכויס פֿאַר זיך. מי ר זײנע ן עפע ס געװע ן פרײלע ך או ן טרויעריק ע אי ן דע ר זעלבע ר צײט , װײ ל דע ר ענדע ר פו ן אונדזע ר רײז ע הא ט זי ך נעענטער ט או ן דא ס זענע ן טאק ע געװע ן אונדזער ע לעצטע ר טע ג אי ן ״פרײה״... .

א גאר באזונדערע מאמענט איז געווען איין נאכט ווען מיר זענען געזעסן באקוועם ביי מיטאג און אונזער שיינע בעל הבית האט זיך צוגעזעצט מיט אונז און דערציילט וועגן זיך, זיין משפחה און זיין לעבן. עס איז געווען איין טעמע וואס האט מיר די גאנצע צייט געברענט אין קאפ און איך האב געמוזט טאקע טראכטן צי איך זאל טאקע רעדן מיט אים דערפון. אפשר געדענקט איינער אדער דער צווייטער נאך דעם שרעקליכען צונאמי אין דעצעמבער 2004 ווען די ערד האט געציטערט אינעם אינדישן אקעאן און ארויסגערופן א שרעקליכע צונאמי וואס האט גענומען מיט זיך טויזנטער לעבנס אין עטליכע אזיאישע לענדער, אריינגערעכנט סרי לאנקא. ווען איך האָב אים געפרעגט וועגן דער טעמע און ער האָט אָנגעהויבן זאָגן אַז ער איז דעמאלט געווען אין דעם אָרט און האָט געמוזט קריכן אויפן ריזיקן שטיין און היטן ווי אַלץ איז פאַרניכטעט געוואָרן, זענען אים געקומען טרערן אין די אויגן און ער איז קענטיק שווער געפאלן. איך געדענק נאך זייער גוט ווי מיין באבע פלעגט א גאנצן טאג זיצן פאר דער טעלעוויזיע און קוקן אויף די בילדער. ביז דעם מאָמענט האָב איך אפילו נישט געוווּסט אַז דאָס לאַנד סרי לאַנקאַ עקזיסטירט. ביזן היינטיקן טאָג האָב איך פֿאַרבונדן דאָס לאַנד מיט דעם צונאַמי און האָב אַפֿילו געהאַט אַ ביסל אַ קווענקעלע געפיל יעדעס מאָל ווען מיר האָבן געוואוינט גלײַך אויפן ברעג.

איך וועל מיסטאָמע שטענדיק געדענקען די געשיכטע און איך איינגעזען ווידער ווי קליין אַזאַ אַ נאַריש געשיכטע בוך קען יבערגעבן אין שולע און ווי וויכטיק און ינסטראַקטיוו אַ יאַזדע צו אנדערע לענדער קענען זיין. דאַנקען פֿאַר דעם!!!!