Последните денови во рајот

Па, сега треба да напишам уште еден пост откако Јонас ги напиша последните два.

Откако и во Хикадува не ни се допадна многу, скоро изгубив надеж дека ќе најдам нешто соодветно во последните неколку дена. На крајот решивме да платиме 10 € повеќе од ноќ и да не бираме туристичко место и дефинитивно вредеше. Најдовме супер сладок мал „хотел“ со убав млад човек веднаш на плажа во мал залив. На наше задоволство немаше други гости таму во тоа време, така што целото одморалиште и плажа го имавме за себе. Секој ден добивавме неверојатно вкусен локален појадок и уште повкусна вечера која секогаш ја подготвуваа две неверојатно убави жени.

Целиот ден го поминавме на две лежалки, лежејќи на сонце, пливајќи, пиејќи кокос или галејќи се со едно од 6-те кучиња што живееја на имотот. Отсекогаш ги замислував нашите последни денови во кул, голем хотел со се инклузив, но ова само го надмина сето тоа. Ако некој бара мир и релаксација, можам само топло да го препорачам ова место и она каде што не сум ја доживеал толку позитивно Шри Ланка за себе. Бевме некако среќни и тажни во исто време, бидејќи крајот на нашето патување се приближуваше и навистина ова беа нашите последни денови во „слободата“...

Многу посебен момент беше една вечер кога удобно седевме на вечера и нашиот убав сопственик седна со нас и ни кажа за себе, за своето семејство и за својот живот. Имаше една тема што ми гореше во мислите цело време и морав навистина да размислам дали навистина треба да разговарам со него за тоа. Можеби едните или другите сè уште се сеќаваат на страшното цунами во декември 2004 година, кога земјата се тресеше во Индискиот Океан и предизвика страшно цунами што однесе илјадници животи со себе во неколку азиски земји, вклучително и Шри Ланка. Кога го прашав на оваа тема и тој почна да ми кажува дека во тоа време бил на ова место и морал да се качи на огромната карпа и да види како се е уништено, му налетаа солзи и видно тешко падна. Сè уште добро се сеќавам како баба ми седеше цел ден пред телевизор и ги гледаше сликите. До тој момент не ни знаев дека постои држава Шри Ланка. До ден-денес ја поврзувам земјата со ова цунами, па дури и имав малку мачно чувство секој пат кога живеевме токму на плажа.

Веројатно секогаш ќе се сеќавам на оваа приказна и повторно сфатив колку малку може да пренесе една ваква глупава историска книга на училиште и колку може да биде важно и поучно патувањето во други земји. Благодарам за тоа!!!!