لیما - شهری

"لیما یک کشتی کثیف و خطرناک است که می توانید با خیال راحت از آن چشم پوشی کنید." من بارها و بارها چنین جملاتی را شنیده بودم که عمدتاً بر اساس تجربیات دهه 80 و 90 بود. در واقع، به نظر می رسید که برداشت های اولیه برخی از آن ها را تایید می کند. ما 90 دقیقه آخر اتوبوس از پیسکو را تقریباً منحصراً در یک ترافیک بی پایان در کنار مناطق شهری متروک گذراندیم. اما جدا از وضعیت ترافیکی فاجعه بار، هوای کثیف و بیابان های بتنی یکنواخت، این شهر چیزهای زیادی برای ارائه دارد.

زمانی که در میرافلورس، منطقه پرمخاطب و یکی از ممتازترین مناطق مسکونی در لیما قرار گرفتیم، ابتدا از پارک کندی در امتداد یک خیابان خرید بسیار جذاب به سمت ساحل قدم زدیم. پارک کندی ویژگی خاصی را ارائه می دهد که ما را به خود جذب کرد: ده ها گربه در اینجا زندگی می کنند. در ابتدا مشخصاً توسط صاحبان بزرگ آنجا رها شده بودند، اما اکنون این جمعیت بخشی از منظره شهر است و به نوعی جاذبه است. حیوانات ظاهر خوبی دارند و همه جا آبخوری و آبخوری وجود دارد. بسیار خنده دار. با رسیدن به دریا، صخره های Miraflores با جاده ساحلی که در امتداد آب زیر آن قرار دارد، تصویری دیدنی را ارائه می دهند. خلبانان پاراگلایدر در حال چرخش در هوا هستند که پروازهای پشت سر هم ارائه می دهند. پانوراما قطعا منحصر به فرد است.

متأسفانه در آن شب چیزی به شدت به شکم بتینا ضربه زد، به طوری که در روز دوم فعلاً خودم به راه افتادم. ایستگاه اول، مجموعه معبد اینکاها "Huaca Puclana" که در وسط شهر قرار دارد و تنها 15 دقیقه پیاده تا هتل ما فاصله دارد. با این حال، شادی من از هزینه ورودی متوسط کوتاه بود، زیرا به محض ورود به مرکز، آقایی صمیمی به من نزدیک شد که به من توضیح داد که بازدید فقط با یک تور راهنما امکان پذیر است و شما اجازه ندارید به تنهایی حرکت کن . این چندمین بار در پرو بود که چنین "جزئیاتی" در ورودی از شما دریغ می‌شد و پس از آن به شما اجازه داده شد حداقل یک ساعت وقت بگذارید تا کم ببینید و چیزهای زیادی بیاموزید. از آنجایی که من واقعاً می خواستم این مرکز را ببینم، یک بار دیگر مجبور شدم گلوله را گاز بگیرم و یک ساعت پشت سر راهنما پیاده روی کنم. از آنجایی که اسپانیایی من اکنون دوباره برای برقراری ارتباط خوب است، به او توضیح دادم که در مورد آن چه فکر می کنم. ظاهراً آنها واقعاً با گردشگران (همچنین یا عمدتاً آمریکای جنوبی) در حال تخریب یا اسپری اشیا مشکل دارند - باور نکردنی!

سپس با متروبوس به سمت مرکز حرکت کردیم. سیستم متروبوس یک چیز عالی است. اتوبوس ها از جنوب به شمال (یا بالعکس) در خطوط انحصاری در وسط آزادراه شهر کار می کنند. دسترسی به ایستگاه ها از روی پل ها امکان پذیر است. همه چیز سریع است، زیرا آنها از راه بندان عبور می کنند، اما آنها به طرز وحشتناکی شلوغ هستند و تا کنون فقط یک محور در شهر وجود دارد. بنابراین در مدت زمان نسبتاً کوتاهی و با تماس فیزیکی زیاد در مرکز بودم. این چیز بدی نیست، زیرا مردم عموماً بسیار آبرومند هستند و جو اصلاً تحریک پذیر نیست. نمی خوام همچین وضعیتی رو اینجا تصور کنم... دو ساعت خوب تو مرکز تجاری قدم زدم تا پلازا سان مارتین خیلی قشنگه. شهر شما را خسته می کند. هوا کثیف است، بوق زدن دائمی است و عبور از هر خیابان یک مبارزه است. از سوی دیگر، هرچه به مرکز تاریخی نزدیکتر شوید، معماری زیبا و جالب زیادی خواهید دید. کلیساهای سبک فرانسوی، ساختمان‌های متعدد هنر دکو و ساختمان‌های تاریخی.

از آنجایی که خانم برگر تا بعد از ظهر دوباره احساس بهتری داشت، فکر می کرد کمی هوای تازه در بهترین حالت خوب است. خوب، هوای تازه در لیما چنین چیزی است، اما ما به سمت دریا به یک مرکز خرید بسیار شیک، درست روی صخره ها با منظره امواج اقیانوس آرام، قدم زدیم. از آنجا با تاکسی به محله ای کمی جنوبی، بارانکو رفتیم. این یک جواهر واقعی است. بسیاری از خانه‌های قدیمی زیبا که بازسازی شده‌اند و اکنون دارای کافه‌ها و بارهای دنج، باغ‌ها، پارک‌ها و یک نقطه دیدنی باشکوه مشرف به اقیانوس هستند. انتخاب رستوران ها از بسیار بزرگ و شیک تا بسیار مینی پایان ناپذیر به نظر می رسد. آنقدر خوشمان آمد که تصمیم گرفتیم عصر روز بعد برگردیم.

برای روز آخر، در آغاز «کالائو مونومنتال» چیز خاصی را برنامه ریزی کرده بودیم. Callao در واقع یک شهر به تنهایی است و هم بندر و هم فرودگاه لیما را در خود جای داده است، همچنین بخش بزرگی از جنایات و تجارت مواد مخدر لیما را در خود جای داده است و مدتهاست که به عنوان منطقه ممنوعه در نظر گرفته شده است. متأسفانه این موضوع هنوز هم برای بخش بزرگی از این شهر صادق است، اما مبتکران، هنرمندان و سیاستمداران پروژه‌ای را در نزدیکی بندر راه‌اندازی کرده‌اند که در چارچوب آن در سال‌های اخیر خیابان‌های بیشتری به‌تازگی جاز شده‌اند. ساختمان پس از ساختمان در حال بازیابی است و ساختار تاریخی در شکوه جدیدی می درخشد. گالری ها، کافه ها، رستوران ها و به خصوص نقاشی های دیواری عالی. بازدید قطعا ارزشش را دارد. با این حال، شما باید با تاکسی به آنجا بروید، زیرا در راه رسیدن به Callao Monumental از مناطقی عبور کردیم که من دو بار به قدم زدن در آنجا فکر می کردم - حتی در طول روز.

سپس در اطراف مرکز تاریخی قدم زدیم. در اطراف Plaza de las Armas (بله، در واقع تقریباً در همه جای آمریکای جنوبی به آن می گویند...)، مناطق عابر پیاده متعددی ایجاد شده است که اقامت را واقعاً دلپذیر می کند. کلیسای جامع لیما ارزش بازدید را دارد و مهمتر از همه می توانید بدون تور راهنما از آن دیدن کنید! سپس به مرکادو سنترال رفتیم که نسبت به همه بازارهایی که تا به حال دیده بودیم بسیار مرتب‌تر جلوه می‌کند و نمایشگاه‌های گوشت نیز اشتها آور به نظر می‌رسند. به‌عنوان اندکی و عجیب و غریب، محله کوچک چینی‌ها با سوپ رشته فرنگی در میان شلوغی و شلوغی بی‌نظم دنبال شد. در پایان، تنها چیزی که از دست می‌رفت، منظره کلی بود که می‌توان از Cerro San Cristobal، تپه‌ای در پشت مرکز لذت برد. تقریباً 2 سال پیش، یک اتوبوس توریستی دوطبقه مستقیماً در یک پیچ حرکت کرد و در یک میدان تیر (!) فرود آمد (تعادل: 10 کشته و بیش از 40 مجروح)، دیگر اتوبوسی مجاز به رانندگی از کوه نیست. بنابراین یک راننده تاکسی را متقاعد کردیم که ما را به آنجا برساند. منظره عالی، بدون آینده نگری به دلیل مه دود، اما هنوز یک مکان عالی است. ماریو انریکه راننده تاکسی ما هم همینطور فکر می کرد که ناگهان از گرفتن عکس لذت برد و همچنین خواست با ما عکس بگیرد. مادر گربه و دو بچه گربه نیز از غذای گربه ای که بتینا همیشه در چمدانش حمل می کند خوشحال بودند.

در این بین، یک رابطه دوستانه با ماریو انریکه ایجاد شده بود و ما اکنون همه چیز را در مورد او، خانواده اش و اینکه او در آن روز تولد 65 سالگی خود را جشن گرفته بود، می دانیم که او نیز با شناسه خود به ما ثابت کرد. خرید لحظه آخری در "اینکا مارکت" نیز به یک مهمانی تبدیل شد و دو زن پرویی بسیار زیبا و شاد به وضوح از ما - و البته از خرید ما - راضی بودند.

و قبل از اینکه متوجه شوید، سه هفته تقریباً به پایان رسیده است و ما در حال حاضر در راه جمهوری دومینیکن هستیم، جایی که یک شب دیگر را برای سوار شدن به پرواز مستقیم خود به زوریخ فردا می گذرانیم. ما آنقدر دیده و تجربه کرده‌ایم که طبقه‌بندی آن دشوار است، اما شور و شوق برای این قاره جذاب، فرهنگ‌های متنوع آن و مهم‌تر از همه ساکنان آن قطعاً بیشتر شد. هنوز چیزهای زیادی برای کشف در آمریکای جنوبی وجود دارد!