৭ম দিন (২): ফিচেলবাৰ্গবাহন

খনিৰ পিছত মই ফিচেলবাৰ্গবাহনৰ সৈতে অলপ ভ্ৰমণ কৰিবলৈ ক্ৰেনজাললৈ গ’লোঁ৷ ইয়াত এটা ঐতিহাসিক ভাপ ইঞ্জিন আচলতে এতিয়াও নিয়মীয়া দৈনন্দিন কাৰ্য্যকলাপত চলি থাকে। এই ৰেলৱেই ক্ৰেনজাহল আৰু স্পা চহৰ অবেৰৱিচেনথালক সংযোগ কৰে।

Oberwiesenthal জাৰ্মানীৰ সৰ্বোচ্চ চহৰ (৯১৫ মিটাৰ)। বিশেষকৈ শীতকালত যেতিয়া বৰফ পৰে, তেতিয়া চেৰেনেডটো বিশেষভাৱে ধুনীয়া দেখা যায়। আনকি স্কি লিফ্ট আৰু সৰু স্কি এৰিয়াও আছে। কিন্তু অলপ সময় থকাৰ পিছত আমি উভতি আহিলোঁ৷

দুৰ্গম অৰণ্যৰ মাজেৰে ৰেলপথটো গৈছে। গড় গতিবেগ প্ৰায় ২০ কিলোমিটাৰ প্ৰতি ঘণ্টাত আপুনি জিৰণি লৈ যাত্ৰা কৰিব পাৰিলেহেঁতেন আৰু আপোনাৰ চৌপাশৰ প্ৰকৃতি সম্পূৰ্ণৰূপে উপভোগ কৰিব পাৰিলেহেঁতেন। ভাগ্য ভাল যে ছাদ নথকা পেনোৰামা গাড়ীও আছিল, উষ্ণ বতৰত নিখুঁত।

চেক গণৰাজ্য হৈ বায়ৰ’থলৈ যোৱাৰ আগতে ৰেল ষ্টেচনত সুস্বাদু বেকড বিন আছিল।

অহা কেইদিনমানৰ ভিতৰত মই বেইৰ’থ আৰু বামবাৰ্গলৈ চাম। হয়তো নুৰেমবাৰ্গো। তাৰ পিছত উইকেণ্ডৰ বাবে মিউনিখলৈ ৰাওনা হৈছে।