Bali phase

Oo, mahal, ang pangungusap na may x, ay malamang na wala... Sa kasamaang palad, ang aming mga huling araw sa Bali ay naiiba kaysa sa inaasahan. Una nakahiga si David at pagkatapos ay turn ko na. Sa kasamaang palad, nadiskubre lamang namin ang isla ng Nusa Lembongan sa limitadong lawak o hiwalay. Ang paglalakbay sa kalapit na isla ng Nusa Penida sa kasamaang-palad ay nahulog sa banyo sa totoong kahulugan ng salita. Nakakainis, pero anong magagawa mo. Palaging inuna ang kalusugan at maging tapat tayo, kahit ang pinakamagandang beach ay hindi kalahating kasing ganda kung hindi maganda ang pakiramdam mo. Sa anumang kaso, magandang tirahan ang magkasakit. Kung maaari mong ilagay ito sa paraan. Pagkatapos ng lahat, kailangan mong laging makita ang positibo. Ang pagkakaroon ng gayong mga sintomas habang nagkakamping ay magiging mas malala! Hindi, magiging kakila-kilabot iyon! Kaya nagkaroon ka ng sarili mong tirahan, sarili mong banyo at air conditioning. Bilang karagdagan, mayroon kang maraming palakaibigang tao sa paligid mo at hindi mo kailangang tumawag ng may sakit sa trabaho. Isa ito sa mga bagay na ayaw ko talagang gawin. Ngunit kung ako ay ganap na tapat, sa kabila ng lahat, ito ang sandali na gusto mo lang nasa bahay. Maaaring dalhin sa iyo ang mga rusks at isang sabaw ng gulay at magkaroon ng iyong karaniwang kapaligiran. Humingi ng rusks sa isang Asyano. Hopeless 😂 Ang pagpili ng pagkain sa isla ay nakakagulat din na maliit at napaka hindi pangkaraniwan. Well, kahit papaano ay nakakatugon ka. And one thing is always and everywhere, namely rice 😄.
Ang isa pang malaking plus ay hindi ka naglalakbay nang mag-isa. Sa ganitong paraan maaari mong suportahan ang isa't isa at nandiyan para sa isa't isa. Nakakapagod man ang magkasakit, pero sa init na ito? Nakakabaliw yun. Nagtataka talaga ako kung paano namamahala ang mga lokal. Siguradong hindi sila makahiga sa airconditioned room....
Medyo maliit ang isla. Sa bawat tindahan kung saan nag-iisa si David sa pangalawang pagkakataon, nagtanong ang mga tao tungkol sa akin at hinihiling na ako ay mabilis na gumaling. Ang sweet di ba?
Kaya narito ang aking mga saloobin sa Bali... Mula sa magagandang palayan hanggang sa mga taniman ng kape, magagandang talon at maraming pagmamadali sa lungsod. Dito maaari kang magkaroon ng isang magandang oras para sa maliit na pera. Gaya ng dati, nagustuhan ko ang kalikasan. Natagpuan ko ang mga kulay, ang mga halaman at ang kapaligiran ay talagang kahanga-hanga. Ang pagsakay sa scooter sa buong bansa ay isang pakiramdam ng kalayaan. Ang Ubud ay isang lungsod lamang. Maganda ang mga templo, na lumilitaw sa lahat ng dako. Sa aking opinyon, ang lahat ng mga merkado at stalls ay medyo inalis mula sa tunay na Bali at napaka nakatuon sa turismo. Sa kasamaang palad, ang mga tao ay nawawalan ng kaunting pagkamagiliw dito. Ang panghihimasok ay mabilis na pumasok sa aking nerbiyos. Maraming mga restawran ang tiyak na malayo sa tradisyonal na Bali. Dito rin, sinusubukang sundin ang "pamumuhay" ngayon upang mabigyan ng hustisya ang turismo. Siyempre, ang pagkain ay iniangkop din sa turismo. Sa maraming mga warung (iyan ang tawag sa mas mura at tradisyonal na mga restawran sa Bali) masisiyahan ka pa rin sa tradisyonal na lutuing Balinese.Nakakapagod ang Ubud, ngunit isang napaka-kapana-panabik na karanasan. May ilang magagandang beach na may napakalinaw na tubig. Magiging paraiso talaga ang maraming beach kung hindi dahil sa maraming bangka na nagdadala ng mga turista mula A hanggang B. Madalas kong marinig na ibang-iba ang Bali ilang taon lang ang nakalipas. Naiimagine ko na. Ang turismo ay nakikigulo sa mga tao sa ilang paraan. Gayon pa man sila ay kumikita mula rito. Ang pandemya ay tiyak na nag-iwan ng marka, dahil kahit papaano ay kailangang abutin ng mga tao ang oras na ito.
Ang ikinabahala ko ay kailangan mong magbayad para sa bawat atraksyon. Isang maliit na halaga, ngunit gayon pa man. Talon man, viewpoint o templo. Tiniis ko pa rin ang mga templo, ngunit bayaran ang lahat ng bagay na talagang nilikha lamang ng kalikasan? Minsan ay may iba't ibang mga tiket. Halimbawa, kung gusto ko lang tumingin sa talon, maligo o mamasyal. Eh hello, maling pelikula ba ako? Well, tulad ng nakikita mo, ang pera ay talagang kumikita sa lahat ng bagay dito. Kaya maaari ka ring kumuha ng mga larawan sa isang swing sa mga sikat na rice terraces at kahit na magrenta ng damit para dito. Isang damit na napakahaba na halos lahat ng kalikasan ay nakatago sa larawan. Well, sa kanya-kanyang sarili 😄. Sa New Zealand at Australia, hindi ka na kailangang magbayad ng anuman. At least as far as nature is concerned. Siguro para sa isang pambansang parke. Pero hanggang doon na lang.
Sa kabila ng lahat, nagustuhan ko ang Bali. Ito ay talagang isang maliit na paraiso sa lupa na may maraming mapagmahal na tao 🙂. Ang panahon ay humigit-kumulang 30 degrees araw-araw at wala kaming kahit isang patak ng ulan sa loob ng 24 na araw.
Sa kasamaang palad, mabilis din lumipas ang 14 na araw. Sa pagbabalik-tanaw, gusto ko pa sana ng ilang araw. Lalo na dahil ilang araw ang nawala dahil sa sakit. Ngunit nakapag-book na kami ng iba pa naming flight at kinailangan naming magpaalam sa Bali nang may mabigat na puso. Tuwang-tuwa ako na halos hindi na namin kinailangang bitbitin ang backpack at kailangan na lang umakyat mula sa isang sasakyan patungo sa isa pa. Ang mga paglilipat ay naka-iskedyul at pinapatakbo ng property dito. Naging maayos ang lahat. Kaya sumakay muna kami sa Nusa Lembongan Port. Tapos sakay ng speed boat papuntang Sanur tapos sakay ng taxi papuntang airport. Laging dinadala ng mga empleyado ang mga bagahe.
Muli kaming nasa kalsada mula umaga hanggang gabi. Ang isang paglalakbay sa isang bagong bansa ay palaging tumatagal ng maraming oras. Ngunit naroon kami. Pagkatapos ng 4 na oras na oras ng flight ay nasa aming ika-4 na bansa sa aming paglalakbay sa mundo.

Maligayang pagdating sa Thailand!

(By the way, ayos na ulit kaming dalawa at sa wakas makaka-enjoy na ulit kami sa byahe 😊)