Sa isang lugar sa Montenegro

07/24 +25.07.

Bago ipagpatuloy ang aking paglalakbay at ngayon ay iniwan ko ang Kosovo, gumugol ako ng isa pang araw sa ilog.

Isang mainam na lugar upang tumayo nang isang araw. Tulad ng nangyari bandang tanghali, ang maliit na tiyan ng oasis na ito ay napakapopular sa mga lokal at holidaymakers. Understandable, dahil may mga maganda at malilim na lugar sa tabi ng ilog na nag-aanyaya sa iyo na tumambay, mag-barbecue at lumangoy.

Sa hapon ito ay halos kasing abala sa isang panlabas na pool sa panahon ng bakasyon sa tag-araw. Karamihan sa kanila ay nagbakasyon din dito. At saka, Linggo noon.

Gaya ng madalas na nangyayari, ako lang ang nag-iisang bakasyunista sa aking kauri. Naliligaw yata ako sa karamihan ng mga tao. Gayundin ang aking makulimlim na lugar kung saan ang araw ay sumabay sa isang nakakarelaks na paraan. Bukod sa pagbabasa at pagsusulat, lumipad lang ang oras sa walang ginagawa o pagmamasid sa mga nangyayari sa paligid ko. Ito ay higit sa lahat malalaking pamilya na lahat ay masaya na magkasama. Nag-ihaw kami, tumalon sa tubig, nangingisda o natulog lang. Siyempre, sinamantala rin ng ilang young adult ang pagkakataong makaakit ng pansin sa kanilang soup-up na Golf at trunk sound system. Gayunpaman, isang napaka-kaaya-ayang kapaligiran.

Muntik ko nang makalimutang banggitin na naimbitahan ako para magkape. Siya ay nanirahan sa Nuremberg. Napakagandang pamilya.

Tahimik na naman ang lahat sa gabi. Bukod sa akin at sa isa pang camper na dumating mamaya, wala nang tao. Sa kasamaang palad, ang natitira ay labis na basura. Isang malaking problema din sa Kosovo.

Isang araw na matagal ko ng gusto. Isang araw na darating at maging. Masayang pahinga sa gabi.

Kinabukasan, magdamag ang kaunting distansya. Mayroon pa akong halos dalawang linggo hanggang sa wakas ay makilala ko na ang taong inaabangan ko simula nang bumisita sila noong Mayo. Sa pagkakataong ito sa Slovenia at hindi lang sa isang linggo. Halos hindi ako makapaghintay at kaya halos kailangan kong pabagalin ang aking sarili nang kaunti upang lubos na masiyahan at samantalahin ang huling dalawang linggo. Kung tutuusin, hinihintay pa rin ako ng Serbia at matagal ko na talagang inaabangan ang Bosnia.

Bumalik sa kalsada, ang daloy ay bumabalik sa kanyang sarili at kaya ang huling ilang linggo ng paglalakbay na ito ay hindi lamang ang "pagbabalik na paglalakbay", ngunit patuloy na magiging ganap na karanasan sa paglalakbay, kaya naman nasa kalsada ako.

Sa isang lugar sa likod ng mga bundok ng Kosovan ay matatagpuan ang Montenegro. Ilang buwan na ang nakalipas ay nasa timog pa rin ako, nakaupo sa dalampasigan. Sa pagkakataong ito ay tatawid ako sa bansa sa pinakadulo hilaga, hindi kalayuan sa hangganan ng Serbia.

Maraming kagubatan at bundok. Maraming kalikasan. Ang maliliit na liblib na bayan sa kanayunan ay nakakalat dito sa lupain ng "mga itim na bundok"

Pagkatapos ng mahabang biyahe ay nakahanap ako ng maaliwalas na lugar sa tabi ng ilog. Perpekto para sa isang gabi.