Punta tayo sa China

Huwebes, Agosto 17, 2017 sa ganap na 8:15 p.m. ang aking halos sampung oras na byahe papuntang Beijing ay umalis. Pagkatapos ng maganda at kasabay na malungkot na pamamaalam sa aking mga mahal sa buhay, sumakay ako sa Air China plane at umupo sa bintana sa tabi ng isang matandang mag-asawang Chinese. Masaya ang byahe at medyo nakatulog ako ng mahimbing.

Nanatili ako sa Beijing sa loob ng sampung oras, ngunit ang kontrol sa pasaporte pagkatapos ng pagdating ay umabot ng halos tatlong oras at noong una ay naisip ko na baka makita pa ang Beijing, ngunit wala akong internet o mapa at sa kasamaang-palad ay wala ring makakaintindi sa akin, dahil pakiramdam ko ako lang ang nag-iisang taong nagsasalita ng Ingles doon at tiyak na ang tanging taong may blond na buhok.

Kaya kumuha ako ng makakain at adaptor para i-charge ang aking cell phone (pagkatapos ay kailangan kong dumaan sa security ng dalawang beses para makapagpalit ng pera dahil hindi sila kumuha ng card). Sa kasamaang palad, nakita kong medyo hindi palakaibigan ang mga tao doon. Sa checkpoint puro ka frisked at hinanap (kahit hindi ka beep) at palagi nilang pinaghiwa-hiwalay ang mga gamit ko, binubuksan ang pencil case ko at iba pang bag at hinagis lang sa harap ko yung maliliit na gamit tapos nagbubulung-bulungan kapag ikaw. hindi sapat na malinaw ang lahat.

Sa napakaraming oras na nag-iisa, bigla kong napagtanto kung ano ang isang maliit na pakikipagsapalaran na nauna sa akin, at pagkatapos magpaalam sa Frankfurt at sa unang yugto, ako ay napagod at nakaramdam ng kalungkutan, nag-iisa at walang katiyakan. Ngunit napapikit ako ng kaunti at ipinagpatuloy ang pagbabasa ng aking libro at nang sa wakas ay oras na para makasakay sa susunod na eroplano, bumalik ang aking pananabik at hindi na ako makapaghintay na makarating sa Dalian at makilala ang aking mga kaibigan.

Ilang sandali bago sumakay, dalawang beses na pinalitan ang gate at sa kasamaang palad ay inihayag lamang ito ng mga loudspeaker sa wikang Chinese, kaya sa kabila ng mahabang oras ng paghihintay ay medyo na-stress ako sa paghahanap ng tamang gate para makuha ang aking eroplano. Ngunit pagkatapos ay naging maayos ang lahat :)

Sa eroplano ay nakuha ko ang mood para sa kung ano ang aasahan sa malapit na hinaharap. Umupo ako sa penultimate row at kinailangan kong ilakad ang buong eroplano papunta sa upuan ko at ako lang ang hindi Chinese at lahat ay nakatingin sa akin na parang may tatlong ulo.

Humigit-kumulang dalawang oras lang ang byahe, kaya sobrang bilis papuntang Dalian at nang makarating kami ay 11:00 p.m. na noong Agosto 18, 2017.

Nasa airport ang mga kaibigan ko para sunduin ako, but unfortunately hindi kami nakapag-ayos ng maayos at walang internet at hindi rin kami nag-reach. Kaya sumakay ako ng taxi papunta sa hostel kasama si Johnny (the Chinese like to give themselves English names), someone from the university who look after the exchange students, kasi akala niya nandoon yung iba. Nagmaneho kami patungo sa isang medyo sira-sirang lugar, na may mga matataas na gusali at mga sirang kalye, kakaibang amoy at kahit sa gabi ay parang thirty degrees. Medyo nakatago ang hostel, kailangan mong maglakad sa isang maliit na sirang kalye at ang mga tao doon ay nakatira kasama ang ilang tao sa maliliit na garahe sa mga bahay. So nasa airport ang mga kaibigan ko at nasa hostel ako at hindi ako pinapasok ng may-ari ng hostel sa kwarto dahil hindi niya mahanap ang susi. Kaya't hinintay ko sila sa ibaba at pinapasok ako ng ilang magagandang residente ng hostel at nakilala ko pa ang isang lalaking Aleman na nagsasalita ng Chinese.

Sina Laura, Richy, Giulia at Julian ay bumalik sa hostel pagkaraan ng ilang sandali at pagkatapos ay sa wakas ay magkakasama na kaming lahat at maaaring pumunta sa aming mga silid. Kaming mga babae ay nagbahagi ng isang silid at ang mga lalaki ay nagsalo ng isa.

Maliit ang mga kuwarto, may tatlong kama, isang desk at isang hindi kinakailangang malaking tube TV at buti na lang isang pribadong banyo na may tamang toilet (na hindi ibinigay dito). Ang aming tatlong maleta ay halos hindi magkasya at palagi kaming naglalaro ng Tetris para kunin ang aming mga gamit at kung gusto mong maligo kailangan mong linisin muna ang lahat sa maliit na banyo, dahil ang banyo ay karaniwang shower at lahat ay basang-basa. pagkatapos. Pero masaya kami doon. Lagi kaming axis buong araw, kaya doon lang talaga kami natulog.

Sa umaga palagi kaming nagpupunta sa isang maliit na supermarket sa kanto at kumukuha ng prutas, biskwit at isang bagay na tulad ng malalaking milk roll at nag-aalmusal sa daan. Ang panadero sa supermarket ay napakatamis, nakangiting matandang Intsik at palaging nagpapadali sa aming araw. Narito ang kaso na magbabayad ka para sa prutas, mga baked goods at karne nang direkta sa mga stand sa supermarket at ang iba pang mga bagay sa checkout kapag lumabas ka.

Mayroon silang ilang mga napakabaliw at napaka-kasuklam-suklam na mga bagay na mabibili dito, tulad ng itim, bulok na mga itlog at mga paa ng manok na nakabalot. Gayundin, karaniwan na ang mga tao ay natutulog lamang habang sila ay nasa trabaho. Madalas kaming pinagtitinginan, may mga taong tumititig talaga, ang iba naman ay napapangiti at may mga kumukuha pa ng litrato o video.

Ginamit namin ang mga araw na nasa hostel kami para medyo makilala si Dalian. Sa napaka-modernong underground maaari kang makakuha ng kahit saan nang kumportable at ang pagsakay ng taxi ay napakamura din. Nakarating na kami sa napakalaking shopping mall na makulay na naiilawan sa gabi at sa tabi kung saan ang mga pagkaing tulad ng seafood at hindi nakikilalang mga bagay ay ibinebenta at iniihaw. Totoo rin na ang mga tao dito ay madalas dumighay at lalo na ang dumura sa kalye (hindi pa ako masanay sa ganyan) pero ang bastos/kasuklam-suklam kapag humihip ang ilong mo sa mesa. Paglabas namin para kumain, kailangan naming pumunta sa mga restaurant na may pictures sa menu dahil sa kasamaang palad hindi kami nagsasalita ng Chinese at ang Chinese ay hindi nagsasalita ng English. Kaya itinuturo lang namin kung ano ang gusto namin at umaasa na iyon ang iniisip namin. Sa pamamagitan ng paraan, ang pagkain ng mga aso ay talagang nakasimangot dito at sa kabutihang palad ay hindi normal. Bagama't maaari mo itong makuha sa ilang restaurant, karaniwan lang ito sa ilang rehiyon ng China at higit pa sa isang Korean na ugali sa pagkain.

Nasa dagat din kami :) super crowded ang beach at karamihan sa kanila ay may mga tent para protektahan ang sarili sa araw. Ang mga babae ay nagsusuot ng damit panlangoy o body suit. May nakita pa kaming babae na may dalang orange stocking mask sa tubig. Nakatawag na kami ng atensyon doon, dahil lang sa European kami, pero mas malala pa sa bikini. May naghintay pa sa amin na lumabas sa tubig para gumawa ng pelikula. Kaya medyo baliw, natutuwa ako na hindi ako celebrity sa totoong buhay :D.

Malaking lungsod talaga ang Dalian. Mayroong mas mayayamang lugar, na may maraming mga bangko at modernong matataas na gusali, ngunit pati na rin ang mga sira-sirang lugar at siyempre maraming tao. Narito ang isa sa mga pinakamahalagang daungan sa China at gusto naming makita ito, ngunit sa kasamaang-palad ay hindi ka makapunta sa tubig doon, kaya bumalik kami sa hostel at kumain ng noodle soup sa isang maliit, hindi mahalata na restaurant na may napakagandang mga may-ari. at masasarap na pagkain (may chopsticks lang ang tunay na Challenge), fried noodles at dumplings (filled dumplings) doon sa ibang araw. Ang pagkain ay hindi pa masarap, ngunit kami ay nagiging mas mahusay sa pagpili ng mga tama.

After my fourth day here nagkita kami ni Sam. Siya ang may pananagutan sa mga estudyante dito at naghanap ng apartment kasama namin at isang real estate agent. Sa kasamaang palad wala kaming mahanap na lima sa amin at limang kwarto sa isang corridor ay hindi rin posible. Ngunit ngayon ay mayroon na kaming flat share para sa tatlong tao kung saan ako nakatira kasama sina Giulia at Julian at flat share para sa dalawang tao kung saan nakatira sina Richy at Laura. Nakatira ang dalawa sa ika-20 palapag na may magandang tanawin sa lungsod sa isang malaking bahay na parang isang hotel.

Nakatira kami sa ika-13 palapag sa isang residential area na 10 minutong lakad mula sa iba pa. Super laki ng apartment, I think 97 square meters. Mayroon kaming tatlong silid, isang banyo at isang bukas na kusina na papunta sa sala. At may gallery pa sa itaas ng sala! Napaka-moderno at mas mahusay kaysa sa inaakala ko :) Napakakomportable ang pakiramdam ko. Ang aking kuwarto ay mas malaki sa Mainz ngunit ako ay nagbabayad ng halos 90 € mas mababa - napakabuti! Lumipat kaming tatlo dala lahat ng gamit namin sa taxi and the ride was really fun and adventurous, but that's actually always the case here. Sa palagay ko ay walang anumang mga patakaran sa kalsada at ang isang zebra crossing ay hindi dahilan upang tumawid ng kalsada nang ligtas. Ang lahat ng ito ay medyo batay sa pakiramdam at kung sino ang bumusina nang malakas o sumuko sa huli, kaya hindi tulad ng sa maayos na Alemanya, ngunit tiyak na isang masayang karanasan.

Kahapon ay nagpunta kami sa Ikea (isang Ikea na mukhang normal, kung saan may mga Chinese lang at makakabili ng chopsticks) at bumili ng mga kutson. Pagkatapos ay dinala sila sa aming apartment sa pamamagitan ng taxi at pagkatapos ay bagong lipat at bumili ako ng isang kadena ng mga ilaw at ilang mga kandila upang maging mas komportable at pagkatapos ay natulog nang napakasarap :).

Ngayon ay pumunta kami sa unibersidad upang magparehistro at pumili ng aming mga kurso. Minsan akong nag-sign up para sa 10 kurso at pagkatapos, sa paglipas ng panahon at depende sa kung ano ang kinikilala sa Mainz, magdedesisyon kung alin ang pananatilihin ko at kung alin ang hindi ko itutuloy.

Nakilala rin namin ang ibang German exchange students at pagkatapos ng lahat ng papeles ay lumabas na kami para kumain ng sabay. Ngayong gabi ang isa sa kanilang mga shared flat ay nagsasagawa ng isang housewarming party at pupunta tayo doon mamaya.

So this are my first impressions, I have the feeling that I can hardly put all this into words, isang linggo pa lang ako dito at marami na akong naranasan. Pero kung may oras at pagnanais, lagi kong ire-report dito kung paano ito :)

Sa buod, masasabi kong mas gugustuhin kong lumipad pauwi ng ilang beses nang mag-isa, dahil pakiramdam mo ay parang alien ka at hindi makausap ang sinuman, ngunit ito ay sobrang cool sa isang grupo at napaka komportable ko at ako abangan ang lahat ng darating.