ਜੀਸੀਨ ਅਤੇ ਐਡਰਸਪਾਚ ਰੌਕ ਟਾਊਨ

ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਜਿਸਿਨ ਤੋਂ ਲੰਘੇ ਅਤੇ ਬੋਹੇਮੀਅਨ ਪੈਰਾਡਾਈਜ਼ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ 'ਤੇ ਕਸਬੇ ਵਿੱਚ ਰੁਕਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।

ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਸੈਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਬਜ਼ਾਰ ਦੇ ਚੌਕ ਤੱਕ ਗਏ, ਜੋ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਬਾਰੋਕ ਅਤੇ ਸਾਮਰਾਜ ਦੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਨਾਲ ਕਤਾਰਬੱਧ ਹੈ।

ਇੱਥੇ ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਮਾਰਕੀਟ ਸਟਾਲਾਂ ਵੀ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਅਗਲੇ ਸਫ਼ਰ ਲਈ ਫਲ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕੀਏ ਅਤੇ ਜੈਕੋਬਸਕਿਰਚੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਟ੍ਰਡੇਲਨਿਕ ਖਾ ਸਕੀਏ। ਰਵਾਇਤੀ ਪੇਸਟਰੀ, ਜੋ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਲੋਵਾਕੀਆ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਨੂੰ ਇੱਕ ਰੋਲ 'ਤੇ ਬੇਕ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਖੰਡ ਵਿੱਚ ਰੋਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਗਰਮ ਹੋਣ 'ਤੇ ਵੇਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਜੈਕੋਬਸਕਿਰਚੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਗਿਰਜਾਘਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਕਿਉਂਕਿ ਵੈਲਨਸਟਾਈਨ, ਜਿਸਨੇ ਉਸਾਰੀ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਦੀ 1634 ਵਿੱਚ ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ, ਚਰਚ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਯੋਜਨਾਬੱਧ ਨਾਲੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਛੋਟਾ ਹੋ ਗਿਆ।

50 ਮੀਟਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉੱਚੇ ਵਾਲਡਿਟਜ਼ਰ ਟੋਰ ਦੁਆਰਾ, ਜੋ ਕਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮੋਬਾਈਲ ਘਰ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਗਏ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ।

ਅਸੀਂ ਬੋਹੇਮੀਆ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਚੱਟਾਨਾਂ ਵਾਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਐਡਰਸਪੈਚ ਅਤੇ ਵੇਕੇਲਸਡੋਰਫ ਦੀਆਂ ਚੱਟਾਨਾਂ ਵੱਲ ਜਾਰੀ ਰਹੇ।

ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਐਡਰਸਪਚ ਪਹੁੰਚੇ, ਉੱਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੈਲਾਨੀ ਸਨ ਅਤੇ ਪਾਰਕਿੰਗ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਭੀੜ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਐਡਰਸਪੈਚ ਰੌਕਸ ਦੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਲਈ ਟਿਕਟਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਆਨਲਾਈਨ ਬੁੱਕ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਸਨ, ਜੋ ਕਿ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀਆਂ।

ਦੋਸਤਾਨਾ ਪਾਰਕ ਰੇਂਜਰ, ਜਿਸਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਵੀ ਬੋਲਦਾ ਸੀ, ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਰਾਕ ਟਾਊਨ ਵੇਕਲਸਡੋਰਫ ਰਾਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਐਡਰਸਪੈਚ ਚੱਟਾਨਾਂ ਤੱਕ ਲਗਭਗ 6 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪੈਦਲ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।

ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਪਾਰਕਿੰਗ ਥਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ, ਸਿਰਫ ਇਹ ਪਤਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿ ਇਸ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ 'ਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਪਾਰਕਿੰਗ ਥਾਂਵਾਂ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਸੜਕ 'ਤੇ ਇੱਕ ਕੈਂਪਸਾਇਟ ਦੇਖੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸਵੈਚਲਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉੱਥੇ ਰਾਤ ਰਹਿਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਪਾਰਕ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਵਾਂਗੇ।

ਭਿਆਨਕ ਪਾਰਕਿੰਗ ਫੀਸਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਮਾਪਿਆ ਗਿਆ, ਜੋ ਕਿ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਫੀਸ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਸਨ, ਰਾਤ ਦਾ ਠਹਿਰਨਾ ਫਿਰ ਕਾਫ਼ੀ ਸਸਤਾ ਸੀ।

ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਵੇਕਲਸਡੋਰਫਰ ਫੇਲਸਨ ਦੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਲਾਈਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਸਿੱਧੇ ਸਾਈਟ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ। ਇੱਕ ਰਸਤਾ ਵੇਕਲਸਡੋਰਫ ਰੌਕਸ ਤੋਂ ਵੁਲਫ ਗੋਰਜ ਰਾਹੀਂ ਐਡਰਸਪੈਚ ਰੌਕਸ ਤੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਪਰ ਰਸਤਾ ਵੀ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰਾ ਸੀ: ਵੁਲਫਸਚਲੁਚਟ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕੁਝ ਸੁੰਦਰ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦੇਖੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬਨਸਪਤੀ ਵਿਭਿੰਨ ਅਤੇ ਹਰੇ ਭਰੇ ਸਨ।

ਅਸੀਂ ਬੋਰਡਵਾਕ 'ਤੇ ਇੱਕ ਉੱਚਾ ਟਿੱਲਾ ਪਾਰ ਕੀਤਾ।

ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਐਡਰਸਪੈਚ ਰੌਕਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਗਏ, ਉੱਥੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੈਲਾਨੀ ਸਨ, ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਝ ਹਾਈਕਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਚੁੱਕੇ ਸੀ।

ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਕਸਰ ਤੰਗ ਪੌੜੀਆਂ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਭੀੜ ਹੁਣ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਬੈਕਅੱਪ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।

ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇਹ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਚੈੱਕ ਇਸ ਸਮੇਂ ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਛੁੱਟੀਆਂ 'ਤੇ ਹਨ ਜਾਂ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦਿਨ ਦੇ ਦੌਰਿਆਂ 'ਤੇ ਬਿਤਾਉਂਦੇ ਹਨ. ਅਸੀਂ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ, ਪਰ ਘੱਟ ਹੀ, ਦੂਜੀਆਂ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਸੁਣੀਆਂ।

ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਗੋਲਾਕਾਰ ਮਾਰਗ ਦੇ ਪਾਰ ਆ ਗਏ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਦਿਲਚਸਪ ਚੱਟਾਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ "ਰੁਬੇਜ਼ਾਹਲ ਬੈਕੇਨਜ਼ਾਹਨ" ਜਾਂ "ਦਾਦੀ ਦੀ ਕੁਰਸੀ" ਵਰਗੇ ਭੜਕਾਊ ਨਾਮ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ।

ਕੁਝ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉੱਚੀਆਂ ਚੱਟਾਨਾਂ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਨ, ਜੋ ਬੇਸ਼ੱਕ ਸਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਪੈਨੋਰਾਮਿਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦਾ ਆਨੰਦ ਲੈ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਵੀ, ਉਚਾਈ ਅਤੇ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ, ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਸਥਾਨਾਂ ਦਾ ਵਪਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ ...

ਐਡਰਸਪੈਚ ਰੌਕ ਟਾਊਨ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਅਸੀਂ ਕੈਂਪ ਸਾਈਟ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਕੈਫੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਬ੍ਰੇਕ ਲਿਆ।

ਸਾਈਟ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦਾ ਰਸਤਾ ਵੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਘਾਹ ਦੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਧਾਰਾ ਤੋਂ ਲੰਘਦਾ ਸੀ।

ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਕੈਂਪ ਵਾਲੀ ਥਾਂ 'ਤੇ ਵਾਪਸ ਆਏ, ਮੀਂਹ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਹੁਣੇ ਮੋਬਾਈਲ ਘਰ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਯੋਜਨਾਬੱਧ ਬਾਰਬਿਕਯੂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਫਿਲਹਾਲ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿਓ...