Aankomst en onze eerste dag in Bangkok

Het is zondag 28 oktober 2018. We hebben een jaar op deze dag gewacht. 's Ochtends worden de laatste spullen in de rugzak gepakt, wordt het appartement winterklaar gemaakt en nemen we afscheid van onze buurman. Mijn rugzak weegt trouwens eigenlijk maar 9 kg. Maar ik heb de zware kleren aan en er is ook nog de handbagage...

Mijn ouders halen ons om 9.00 uur op. In eerste instantie kijken ze verstoord omdat ik de dag ervoor Rasta's had laten vlechten. Toegegeven, ik moet er nog steeds aan wennen. Elke keer als ik langs een spiegel loop, denk ik: "Wauw, geweldige verandering. Hopelijk vind ik het over een paar dagen leuk."

We rijden de stad in en ontmoeten de familie bij de bakker. Nog een laatste keer Duitse bakkunst voor de komende vier maanden. Aangezien ik een echte pasta-junkie ben en het liefst volkorenbrood eet, ga ik het waarschijnlijk erg missen. De vader van Max, mijn ouders, zus, zwager en nichtje zijn er. We zijn blij dat we weer allemaal aan één tafel zijn beland. De komende uren vul ik mijn maag aan het buffet (maar goed dat ik al een legging draag voor de vlucht).

En dan is het tijd om afscheid te nemen en naar het vliegveld te gaan. Ik raak langzaam opgewonden, maar positief :) Het Duitse weer laat zich vandaag zijn ongemakkelijke kant zien.

Het vliegtuig vertrekt vroeg in de middag en 11,5 uur later, om 7.30 uur lokale tijd, komen we aan in Bangkok. Natuurlijk hebben we NIET in het vliegtuig geslapen, ook al hadden we de luxe nooduitgangstoelen.

We nemen de Citybahn en Skytrain naar Khet Sathon, de wijk waar onze Airbnb-accommodatie voor de komende twee nachten staat. Omdat tot nu toe alles voorzien was van airconditioning, komen we nu voor het eerst in aanraking met het benauwde en warme klimaat in Bangkok. Met 2 rugzakken per persoon lopen we ruim 1 km naar onze accommodatie en komen nat van het zweet aan. We worden heel vriendelijk ontvangen en het allerbelangrijkste: de kamer beschikt over airconditioning en de douche is koud!

We acclimatiseren een beetje, trekken de korte kleding aan, zoeken een treinverbinding (WLAN wil gebruikt worden) en gaan lopen. Onderweg passeren we de buitenkantine van het ziekenhuis en proberen meteen Thais eten. Gebakken noedels met krabvlees en pindasaus (helaas geen pindasaus, maar verdomd heet) en een gestoomd broodje gevuld met zwarte sesamcrème. Het zoete donzige ding is een droom

We verkennen de stad rondom Sala Daeng een beetje. Wij vinden alles spannend, interessant en gewoon anders. De combinatie van vermoeidheid en de zinderende hitte bezorgt ons echter veel last. En er zijn geen banken om te sterven! Waarvoor. De Thais rennen gewoon rond. Banken heb je waarschijnlijk niet nodig. Dus gaan we naar Lumphini Park. Meer, schaduw en bankjes. Wat wil je nog meer? Ook op de hardstenen bank val ik prompt in slaap. Op dit moment is het de griezeligste plek ter wereld. En een groot voordeel van mijn Rasta's: ik heb altijd een ingebouwd kussen bij me! Helaas laat Max me niet slapen :( "Je moet tegen een jetlag vechten!" Ahhhh...

Maar het park is echt heel leuk. Je zit op het platteland en hebt een geweldig uitzicht op de moderne wolkenkrabbers van Bangkok.

Rond 5 uur in de middag zijn we volledig uitgeput terug in onze accommodatie. In plaats van de trein te nemen, hebben we veel gewandeld. Eigenlijk willen we straks nog een keer naar buiten om wat te eten. Tot nu toe hebben we immers alleen de snack uit de ziekenhuiskantine gehad. Maar om 18.00 uur slaap ik. 14 uur lang geslagen! Dat zou een nieuw persoonlijk record moeten zijn.