Salta en omgeving

Op dit punt schrijft gastblogger Mama Viajera een paar posts over onze gezamenlijke avonturen tijdens de vier weken in Argentinië en Uruguay in december.

De foto's zijn van mij.

Mijn berichten blijven met de gebruikelijke vertraging volgen .

Salta - Cachi - Cafayate - San Antonio de las Cobres - Tilcara, Humuacucha - Salta

Salta "la Linda" (die mooie) vinden wij niet meteen zo leuk. Op de terugweg herzien we deze beoordeling een beetje. Met een huurauto reizen we zuidwaarts, naar de Andes. Er zijn twee circuits rond Salta, één in het noorden en één in het zuiden. Hoewel het autoverhuurbedrijf het ons niet aanbeveelt omdat het volgens hen niet zo mooi is en de wegen slecht zijn, doen we het toch. En we ontdekken dat zijn zorgen meer over zijn auto gingen. Beide routes zijn super mooi en spectaculair, maar de onverharde wegen zijn soms precair.

Via groene valleien komen we bij het Nationaal Park de las Cardones, bekend om de kandelaarcactus. De eerste fotograferen we wild – vanwege de enorme cactusvelden beperken we ons daarna tot de mooiste en grootste. Terwijl we door de stenen kloven lopen, verbazen we ons over de vormen. Gewoon geweldig. En dat kilometers lang! Deze uitgestrektheid kan nooit met een camera worden vastgelegd. In het gezellige dorpje Cachi overnachten we in een oud klooster en genieten we van de heerlijke lokale wijnen: de witte Torrontés en de rode Malbec. De ongeveer 80 km naar Cafayate fascineren ook met interessante rotslandschappen en zo nu en dan ezels of groene papegaaien die luid schreeuwen op de weg. En ‘compenseren’ voor de onverharde hobbelige wegen, waardoor ik twijfel of ons kleine autootje het wel kan volhouden. Hij heeft de komende dagen nog veel te verduren en redt zich 😊. Kleuren en vormen en vooral de diepe uitsnijding van het "amfitheater" zijn ook indrukwekkend tussen Cafayate en het Embalse Cabra Coral (reservoir). Spontaan besluiten we te overnachten in het fijne Hotel La Dique direct aan het meer. Geweldig het zwembad en het uitzicht!

De volgende dag gaan we naar 4000m. We rijden de prachtige route bedekt door de "Tren a las nubes" (wolken) van Salta (1200m) naar de Chileense grens op 4300m naar San Antonio de las Cobres. Op alle toeristische foto's is een viaduct te zien. Marc wil er heel graag heen, dus rijden we nog eens 25 km heen en terug over slechte wegen en zien we vicuna's, lama's en ezels. 's Avonds hebben we in San Antonio de los Cobres één van deze lama's op het bord, in de empanadas of als schnitzel met bijzondere maïskorrels die we niet kennen. De rode wijn die erbij gedronken wordt moet, zoals gewoonlijk, een exquise Malbec zijn geweest, mogelijk een Cabernet Sauvignon.

Nog eens 100 km over onverharde wegen leiden ons naar de Salinas Grandes (grote zoutmeren). Wederom verbazen we ons over de omvang. Elke beweging op deze hoogte is vermoeiend en ik ben niet ongelukkig als we weer in de vallei zijn - in de Quebreca de Humahuaca. Zelfs de 7-kleurige rots in Purmamarca fascineert ons. Maar nog meer de 14-kleuren van de Serrenías del Hornocal. Omdat de Quebreca de Humuahaca nog een echt inheems gebied is, kopen wij hier textiel en keramiek in. Ik kijk er nu al naar uit om volgende kerst thuis de kleurrijke kerststal op te zetten.