Sado - उडान र आगमन

सबैभन्दा पहिले, नमस्कार र मेरो सानो चामल ब्लगमा स्वागत छ, म केहि दिनमा केहि लेख्ने प्रयास गर्छु, तर हेरौं म कहिले सम्म जारी राख्न सक्छु। xD

०५.०५ मा। मेरी आमाले मलाई फ्रान्कफर्टको एयरपोर्टमा छोडिदिनुभयो र मैले मेरो सुटकेस दिएपछि र हामीले चिया खाइसकेपछि, म सुरक्षा जाँचमा जान्छु। मैले मेरो ब्याकप्याकमा कुनै शंका नगरी विस्फोटक जाँच पनि पाउँछु। केही छैन। आश्चर्य।

उडान केही ढिलाइको साथ लगभग 2:30 बजे प्रस्थान गर्छ र 12.5 घण्टा सम्म रहन्छ। म बिहान ११:०० बजे जापान आइपुग्छु र स्टाफको एक सदस्यले उठाउँछु। उनी मलाई टोकियोको मुख्य स्टेशनमा साथ दिन्छिन् र मलाई शिन्कान्सेनको टिकट किन्न मद्दत गर्छिन्। मुख्य स्टेशनबाट मैले करिब दुई घण्टा एक्सप्रेस ट्रेन लिनुपर्छ र त्यसपछि पोर्टमा पुग्न बसमा परिवर्तन गर्नुपर्छ। पहिलो अवरोध रेलमा हुन्छ। तपाई जर्मन रेलवेबाट अभ्यस्त हुनुहुन्छ, तर जापानमा यो असामान्य छ। भूकम्पका कारण रेल केही मिनेट अगाडि जान सक्दैन, तर धेरै बेर रोकिनु पर्दैन। जोएत्सुको रेल स्टेसनमा आइपुग्दा, मैले महसुस गरें कि म अब अन्तिम फेरी बनाउन सक्दिन, किनकि मेरो उडान र रेलको ढिलाइको कारणले गर्दा, मैले समयमै जडान पाउन सकेन। दुर्भाग्यवश, भूकम्पका कारण वैकल्पिक बन्दरगाहका रेलहरू अब चल्दैनन्। त्यसैले मसँग जोएत्सुमा रात बस्नु र अर्को दिन ड्राइभ गर्नुको विकल्प छैन। एकदमै थाकेको तर आराम पनि पाएको छु कि म विश्राम लिन सक्छु, म कोन्बिनीबाट केही खाजा लिएर ओछ्यानमा पल्टिन्छु (सानो पसल, ग्यास स्टेशन बिना मात्र ग्यास स्टेशन पसल जस्तै)। करिब चार घण्टा पछि म फेरि उठ्छु किनभने मेरो ओछ्यान हल्लिरहेको छ। यो कस्तो मूर्ख ओछ्यान हो, म सुत्न चाहन्छु! >:c जेट ल्यागको कारणले, त्यो निद्राको साथ थियो र आधा घण्टा पछि मलाई यो भूकम्प थियो भन्ने प्रेरणाको फ्ल्यासले मलाई ब्यूँझाएको छ।

भोलिपल्ट बिहान, करिब दुई घन्टा सुतेपछि, बिहानको खाजा खाएँ र बस स्टेसनतिर लागें। धेरै टाढा छैन तर मेरो बस आउन तीन घण्टा लाग्छ। म ठूलो सुटकेससँग धेरै गर्न सक्दिन, म बेन्चमा बसेर पढ्छु। बस 12:15 मा आइपुग्छ र लगभग तीन चौथाई घण्टा लाग्छ। बन्दरगाहमा मैले Sado को लागि फेरीको लागि टिकट किनें र अन्तमा यसलाई बनाएँ। फेरी साडो सम्म करिब साढे दुई घण्टा लाग्छ, जहाँ मलाई कोनोन्जी मन्दिर जाने एक कर्मचारीले फेरि उठाए। म अब अर्को दुई महिना त्यहाँ बिताउनेछु र म आइपुग्दा मलाई थाहा छ कि मलाई यहाँ मनपर्छ। धेरै पुराना काठका भवनहरू, चर्को स्वरमा क्रोकिंग भ्यागुताहरू र धेरै सुन्दर, राम्ररी हेरचाह गरिएको बोटबिरुवाहरू भएको पोखरी। म टाटामी कोठामा सुत्छु र मेरो ठाउँ सेट गरेपछि मैले टापु र आगामी केही हप्ताहरूमा गर्ने कार्यहरूको बारेमा छोटो प्रस्तुति पाउँछु। बेलुकाको खाना खाइसकेपछि म फेरि सुत्न सक्छु।