फेअरवेल अँटिग्वा आणि हॅलो ग्वाटेमाला सिटी एका रात्रीसाठी ;-) (जागतिक सहलीचा 206वा दिवस)

आज सकाळी आम्ही शेवटच्या वेळी इर्विंगसोबत आमच्या छतावरील गप्पांचा आनंद घेऊ शकलो आणि नेहमीप्रमाणेच ते छान होते :)

त्याने त्याच्या युरोपच्या सहलीतील किस्सा सांगितला आणि प्रत्यक्षात मे महिन्यात पुन्हा जर्मनीला जाण्याची योजना आखली कारण तेथे त्याचे मित्र आहेत, परंतु कोरोनामुळे ते आता शक्य होणार नाही :(

आता त्याच्यासाठी आर्थिकदृष्ट्या कसे चालले आहे हे त्याला पाहावे लागेल कारण पुढील काही महिने कोणीही पर्यटक येणार नाहीत, जरी एप्रिल हा खरोखरच उच्च हंगाम आहे कारण ईस्टर शहरात मोठा आहे आणि अनेक दिवस साजरा केला जातो.

काही निवासस्थाने कदाचित पूर्णपणे बंद करावी लागतील, ही खेदाची गोष्ट आहे :O राष्ट्रपतींनी मदत पॅकेज जाहीर केले आहे, परंतु हे पैसे कसे मिळवायचे हे अस्पष्ट आहे आणि इरविंगला शंका आहे की हे भ्रष्टाचाराबद्दल आहे आणि कदाचित 5-स्टार रिसॉर्ट गमावले आहेत. काही Quetzales पण दुसरे काही झाले नाही -.-

आम्ही त्याच्याशी पुन्हा तासभर बोललो आणि नंतर आम्ही उरलेला वेळ आमच्या सेल फोनवर घालवला आणि शेवटी पॅकिंग केले, जसे आम्ही अलीकडे नेहमी करतो.

12:45 च्या सुमारास आम्ही इर्विंगचा निरोप घेण्यासाठी खाली गेलो. जर आम्ही कधी अँटिग्वाला परत आलो (कारण काही कारणास्तव असे दिसून आले की आम्ही अजूनही संपूर्ण मध्य अमेरिकेचा दौरा करत आहोत) आम्ही निश्चितपणे त्याच्यासोबत पुन्हा राहू इच्छितो कारण त्याचे घर आणि स्वतः दोघेही खूप चांगले होते < 33

आम्ही बाहेर रस्त्यावर आमच्या टॅक्सीची वाट पाहत होतो. गेल्या ब्लॉगमध्ये नोंदवल्याप्रमाणे, मी जरा घाबरलो होतो जर सर्व काही ठीक होईल तर :p :D

दुपारी 1:10 च्या सुमारास जोनास अस्वस्थ झाला आणि टॅक्सी आल्यावर आम्ही प्रदात्याला कॉल करू शकतो का हे विचारण्यासाठी इर्व्हिंगला आत जायला निघाला होता :)

कालचा ब्लॉग न वाचलेल्या प्रत्येकासाठी: आम्ही 10 मिनिटांच्या विलंबाची खरोखर काळजी घेणार नाही. शेवटी, आम्ही मध्य अमेरिकेत आहोत ;-) तथापि, कर्फ्यू सुरू होण्यापूर्वी आमच्याकडे राजधानीत जाण्यासाठी फक्त एक लहान वेळ होती ^^

आम्ही पोहोचलो त्यापेक्षा ग्वाटेमाला सिटीला जाण्याचा प्रवास खूप आरामशीर होता, कारण कोरोनामुळे रस्ते खूप रिकामे आहेत आणि आम्ही ट्रॅफिकमध्ये अडकलो नाही, जरी शहराच्या मध्यभागी ही सामान्य प्रथा आहे...

दुपारी 2:00 च्या सुमारास आम्ही आमच्या निवासस्थानी चेक-इन करण्यासाठी वेळेत पोहोचलो, विमानतळापासून 10 मिनिटांच्या अंतरावर असलेल्या वसतिगृहात :)

मालक रॉबर्टो पुन्हा खूप मैत्रीपूर्ण होता आणि विशेषत: जोनासला टेरॅरियमने प्रभावित केले, ज्यामध्ये एक अजगर आहे :O ती तिची कातडी काढत असल्याने, ती फक्त कोपऱ्यात पडली आहे, परंतु एक छोटा पांढरा उंदीर देखील टेरॅरियममध्ये आहे आणि आनंद घेत आहे कदाचित तिचे शेवटचे तास :ओ

आमची खोली लहान आहे पण एका रात्रीसाठी उत्तम आहे. रेन शॉवर आणि उबदार पाण्याने बाथरूम खूप मोठे आहे <3

आमच्याकडे अजून थोडा वेळ असल्याने आम्ही “ब्लॉकच्या आसपास” फिरलो आणि बाहेरून विमानतळाकडे पाहिले. ते तेथे पूर्णपणे रिकामे आणि शांत आहे, जे राजधानी विमानतळासाठी खूपच असामान्य आहे ;-)

वसतिगृहात परत आम्ही थंडी वाजत राहिलो आणि जेव्हा भूक लागली तेव्हा आम्ही रॉबर्टोकडून पिझ्झा मागवला. आमच्याकडे अजूनही 65 Quetzales रोख (सुमारे 8€) होती त्यामुळे आम्ही शेअर केलेल्या एका पिझ्झासाठी तो पुरेसा होता पण अहो – तो लिटल सीझर इतका मोठा नव्हता पण तो छान आणि जाड होता आणि मला त्याचा अर्धा भागही पूर्ण करता आला नाही. , त्यामुळे मला वाटते की जोनास खूप कंटाळला होता ^^

आता आंघोळीनंतर आम्ही शेवटच्या वेळी संध्याकाळ मावळू दिली. आमच्याकडे टीव्ही आहे, त्यामुळे कदाचित तो पुन्हा स्थानिक टीव्ही असेल :D

उद्या अलार्म घड्याळ सकाळी 6:00 वाजता वाजेल आणि आम्ही सकाळी 7:00 वाजता विमानतळावर असू. प्रस्थान सकाळी ९:५५ ला आणि नंतर डोमिनिकन रिपब्लिकला - इंधन भरण्यासाठी :D स्थानिक वेळेनुसार संध्याकाळी ५:०० वाजता, फ्रँकफर्ट अ‍ॅम मेनला जाणारे पुढील फ्लाइट पुढे आहे, जिथे आम्ही सोमवारी सकाळी ८:०० वाजता पोहोचू वेळ

या वेळा कितपत पूर्ण होऊ शकतात ते पाहूया :D

आमच्या जगभरातील सहलीची शेवटची संध्याकाळ गेल्या सात महिन्यांपेक्षा काही वेगळी वाटत नाही, परंतु जेव्हा तुम्ही विचार करता की हे साहस उद्या संपेल, तेव्हा तुम्ही खूपच तुटलेले आहात :(

पण मग तुम्ही या वस्तुस्थितीला धरून राहता की तुम्हाला आधीच खूप छान अनुभव आले आहेत आणि कोरोना आणि त्याच्याशी संबंधित निर्बंधांमुळेही घरी जाण्याची एक निश्चित अपेक्षा आहे, कारण तिथे लोक "वाट पाहत" आहेत जे आपण अनेकदा पाहत असतो. <3 मध्ये थोडे चुकण्यापूर्वी पाहिले