Დღე 1: ინდოეთის დარტყმები

30.6./1.7.2016წ

მოგზაურობა ინდოეთში, ჩვენი მოგზაურობის პირველი გაჩერება, ალბათ იმის ანარეკლი იყო, რაც გველოდა. რუსულ აეროფლოტში – არც ღიმილი, არც ხუმრობა, არც გარეგნობა… არამედ არც სუნი, არც ჭუჭყიანი, არც ძროხები… მთლიანობაში, რამდენადაც რუსეთს ვხედავთ, ის წარმოუდგენლად სტერილურია. აღმოსავლეთის ბლოკის მწირი შენობები, რამდენადაც თვალი ჩანს (და ეს თვითმფრინავიდან შორს არის), აეროპორტიც და ავიაკომპანიაც მოძველებულია, მაგრამ ასევე რაღაცნაირად მოკლებულია ხიბლს.

ყოველ შემთხვევაში… ყველაფერი საათის მექანიზმით მიდის. არანაირი შეფერხება, არანაირი სტრესი, არანაირი დამღუპველი გვერდითი ფაქტორები. მთლიანობაში შოკისმომგვრელი მაგარია.

4 საათზე ჩასვლა ინდოეთში. ნიუ დელი. ქვეკონტინენტის დნობის ქვაბი… ტემპერატურა, რომელიც აქ დომინირებს, ადასტურებს გამონათქვამს.

მაგრამ თავიდანვე. ინდოეთს ველოდებოდი, როგორც თითქმის 10 წლის წინ დავტოვე. ბუნტი, ფუტკრის თავლა... რაც მოვიდა იყო ყველაზე თანამედროვე მატარებელი, რაც კი ოდესმე მინახავს, კონდიციონერით, სწრაფი, იაფად და პირდაპირ მეტროპოლიის შუაგულში გაემართა. ერთი წუთით ვნერვიულობ: რა დაემართა ჩემს უნაკლო ინდოეთს, სავსე ხარვეზებითა და ლაქებით. აქ რუსული ერთფეროვნება იშლება?

5:30-ზე მძინარე გიგანტის პირველი აჟიოტაჟი.. მთელი დელი დგას ამ დროს... აჟიოტაჟი მოდის დადასტურების სახით, ჩემი მოლოდინების დადასტურების სახით... 5:30...საგარდერობო ოთახი? გახსნა? არა დღეს, შესაძლოა 6... "მაგრამ ნიშანი ამბობს 5:30!" დიახ, პრობლემა არ არის, თავის ქნევა სავალდებულო... სამწუხაროდ, მას არ აქვს დამადასტურებელი ფურცელი... იმ დროისთვის, როცა ჩვენ რეალურად დავტოვეთ ჩვენი ბარგი მატარებლის სადგური, მზე ამოვიდა. ამ მოგზაურობისას ჩემს პირველ მეგობარს, იარაღით გაღიმებულ ჯარისკაცს, მეტროპოლიის შუაგულში მივუყვებით. ჩემი 2 რძის ძროხა გუდი და ჰეტი (დიახ, შემიძლია მათ ასე ვუწოდო, ეს კარგია აქ) მეკითხებიან, რა იქნება აქ ასეთი ღირსშესანიშნავი, ენატრება... უცებ... 5 წამის დაგვიანებით... ბოინგი... სახეში სილა... აუტანელი ხდება სიცხე, მეტროს კონდიცირების შენობებით მეტი არაფერი და ცარიელი მეტროს სიჩუმე მხოლოდ ფერმკრთალი მოგონებაა. ახლა დროა, ადრენალინი ჩართოთ და წავიდეთ...

ცხოველები, ადამიანები, ჭუჭყიანი, სუნი, მანქანები, ხმაური... თუ მხოლოდ უსაზღვრო შთაბეჭდილებები დაგფარავს, სუნი, უზარმაზარი სიცხე და გაქცევის მუდმივად აქტიური ინსტინქტი (დიახ, ინდოეთის ქუჩები გიწვევთ აქტიურობისკენ. ) ღრიალი ჩვენზე ქვემოთ. ამას ემატება ისიც, რომ ცხოველებივით გვათვალიერებენ (განსაკუთრებით გოგოებს). აღქმა, რომ ამ ქვეყანას თან მოაქვს დაუჯერებელი სიღარიბე და ტანჯვა, რომ ხალხი იწვა და სძინავს ჭუჭყში მკვრივ მწკრივში, ადამიანები, რომლებიც მხოლოდ საკუთარი თავის ჩრდილია, რამდენადაც ისინი რაღაც მომენტში განსხვავებულად გამოიყურებოდნენ, დიახ, ეს გაცნობიერება უკანა პლანზე უნდა დადგეს, სენტიმენტალურობის დრო არ არის.

ხელთათმანი ამ დროისთვის მთავრდება რკინიგზის სადგურზე, სადაც კარგი მენეჯერი... რეტროსპექტივაში მე მას საკმაოდ ლამაზ მესიას ვეძახი (მან ნამდვილად გადაგვარჩინა) უკან გადაგვყავს და ტუქტუკში ჩაგვსვამს. ჩვენ ნამდვილად გვინდა რუკა, რომ გავეცნოთ და შემდეგ დავისვენოთ მთელი დღის განმავლობაში. ღირშესანიშნაობების დათვალიერება შევთანხმდით, დღეს გამოვტოვებთ, ძალიან ნელა უნდა შევეგუოთ. ინდოეთი მთელი ძალებით უნდა გამოიკვლიოს. მაგრამ: ინდოეთი არ გვეკითხება. და არც ტუქტუკის მძღოლი. ის მიგვიყვანს უახლოეს ტურისტულ ოფისში 30 rp-ით (თავდაპირველად 70 უნდოდა), მაგრამ ბილეთიც კი არ აქვთ, ამიტომ მალე ისევ ტუქტუკში აღმოვჩნდებით. უნდა გვაჩვენოს, ლამაზად ვესაუბრებით ხელ-ფეხით, მაგრამ არ ვახერხებთ იმის ახსნას, რომ მხოლოდ საუზმე გვინდა. "საუზმე...ნონო...ძალიან ადრე...მაღაზია ღიაა 10-ზე!"... გვეხუმრება... საბჭოელებმა თვითმფრინავში საჭმელი ზუსტად არ დაყარეს... ჩვენ გვშია... მას სურს მოატყუოს ღირსშესანიშნაობების დათვალიერებაში. ეს შეიძლება გამოწვეული იყოს ძილის მწვავე ნაკლებობით, შესაძლოა იმითაც, რომ მთელი გარემო გადატვირთულია, მაგრამ რატომღაც ჩვენ ვეთანხმებით, რომ ფასების მოლაპარაკებები განსაკუთრებით ინდოეთში არის საინტერესო, თუმცა არაგამჭვირვალე და სუსტი კონსტრუქცია. ფაქტია, არავინ იცის, რა უნდა გადაიხადოს, ხალხი იღიმება და ფულის ცუდზე მიუთითებს, მეგობრობა კი ხაზგასმულია. პატიოსნად... ჩვენც არ ვართ ასეთი სულელები..!

მალე მძღოლი 1 ცოტათი გადაიტვირთება ჩვენთან - ჩვენ კი მისი ინგლისურით - ქუჩაში ცვალებადობაა... მძღოლი 2, ნეპალიელი, რეალურად ძალიან კარგი... ტაძარში მიგვიყვანს... სიჩუმე... ბოლოს... ღრმად ჩაისუნთქე, გააცნობიერე, ბოლო 2 საათი. ისინი მარათონზე გაშვებას ჰგავდნენ, მუდმივი დაძაბულობა... წყდება.

შემდეგ ჩვენ ვაგრძელებთ "ინდური შვეულმფრენის" à წარმოების სახეს... აქაც მძღოლის ინტერესის პირადი ინტერპრეტაცია ტურისტების მიმართ. ხო, პირველად ჯერ კიდევ საკმაოდ სასაცილოა, თავს ვანებებთ ყველაფერს, მაგრამ არაფერს ვყიდულობთ... რისთვისაც გაბრაზებული მზერა გვიყურებს და არ მინდა ვიცოდე რამდენ ვუდუს ლანძღვას ვიღებთ.

ასე რომ, ახლა საუზმისთვის... ვფიქრობთ... კარგ რესტორანში დავჯდებით და გვინდა შიმშილის გადატანა. მხოლოდ ინდიელები აღიქვამენ თავიანთ გახსნის საათებს საკმაოდ ზომიერად სერიოზულად. ცოტა დრო სჭირდება, მაგრამ საჭმელი კარგი, ცხარე და შემავსებელია. ალბათ ჩემი ცხოვრების პირველი საუზმე, რომელზეც საღამოს ისევ ვიფიქრებ. სრული სიხარულისგან სისხლი პირდაპირ მუცელში მიდის, თავები ცარიელი ხდება და დაღლილობა უარესდება.

ასევე ცხელდება...ყველაფერს რომ დაამატებთ, მიდიხართ თეთრი მარმარილოსგან დამზადებულ სიქჰების ტაძარში... ის მაგარია და კონდიცირებულია, მაგრამ ივლისის მყინვარზე უარესად ირეკლავს მზეს. ხალხი ძალიან მეგობრულია და ხალხი იწვა და სძინავს ყველგან, ტაძრის წინა ეზოში, რეალურად ლამაზი პატარა ადგილია. პირსახოცების ჩაცმისთვის და ფეხსაცმლის დატოვების ჯილდოდ, ტაძრის წინ არის უფასო ჩაი და პური. ძალიან სასიამოვნო შეხება. ჩვენ ვტოვებთ ჩვენს მძღოლს იქ, სადაც ვართ, რადგან, მეგობრობის გაგებისთვის, მან ძალიან დიდი თანხა დაგვიხადა გაზზე (რომელიც ადვილად ფარავს მთელ მოგზაურობას) და ჩვენ აღარ გვაინტერესებს მასთან სხვა ტური.

ინდოეთს ბევრი დავალება აქვს. ტუქტუკის მძღოლის პოვნა, რა თქმა უნდა, არ არის უმართავი. ჩვენ სწრაფად ვასრულებთ ახალ მძღოლს.. ნომერი 3... ის მიგვიყვანს ნანატრი სავაჭრო ცენტრისკენ, რომელსაც ადიდებს ნომერი 2, მაგრამ აქ ისევ და ამჯერად ჩვენი გულუბრყვილობა მთელი ძალით გვიტყდება. ჩვენ რეალურად ველოდით კონდიცირებულ სავაჭრო ცენტრს, მაღაზიებით, კაფეებით და დასასვენებელი ადგილებით...სანაცვლოდ...უზარმაზარ სახლს, ბევრ სართულს...და მაღაზიის თითოეულ მფლობელს სურს რაღაცის გაყიდვა. REINFALL ... ისევ არაფერი დასასვენებლად. სასოწარკვეთილნი ვართ... რა ვქნათ დღეს? გეგმა იყო დღე კომფორტულად გაგვეტარებინა... ახლა უკვე ყველანი დაღლილები ვართ, ოფლიანი და ნერვიული და დილის 10 საათია... ჩვენი მატარებელი.. დიდი ხნის ნანატრი AC-ით 12 საათში გადის. მას შემდეგ, რაც ტურისტულ ოფისში ისევ მაბრუნებენ, შემთხვევით კუთხის ირგვლივ კონდიცირებულ რესტორანში ჩავვარდით. კარგი საჭმელი, სასმელი და არავის აინტერესებს, რომ იქ 3-4 საათი ვიჯდეთ. თითოეულ ჩვენგანს ერთხელ მაინც იძინებს მაგიდაზე დადებული თავი. მათ, ვისაც არ სძინავს, შეიძლება განიცადოს ბოლივუდური წყვილის ტრაგედია მეზობელ მაგიდასთან მთელი 4 საათის განმავლობაში. საძიებო ტურის დროს მე აღმოვაჩენ არა მხოლოდ რეგიონალურ ტუალეტებს (ზოგჯერ გაგიმართლათ, რომ მოთხილამურე ერიდან ხართ - ინდურ ტუალეტებში ჩაჯდომა ორჯერ და სამჯერ ანაზღაურდება). ის კარგად მესაუბრება და სხვაგვარად ძალიან მეხმარება, გვაძლევს რჩევებს ტურისტებისთვის და ა.შ.. .

გარდა ამისა, ჩვენ ვახერხებთ თითქმის შეუძლებელს და ვაკეთებთ მასთან წინასწარ შეთანხმებულ ფასს, ის გვათვალიერებს კიდევ თითქმის 3 საათის განმავლობაში.

ასე რომ, ჩვენ ჯერ კიდევ ვხედავთ ინდოეთის კარიბჭეს (რომელსაც ინდირა არ ჰქვია - ჩემი მხრიდან ცრუ პასი), პრეზიდენტის სასახლე, ინგლისური ბაღი და მთავრობის ადგილი. გარდა ამისა, და ეს, სამწუხაროდ, ცოტა მაღიზიანებს, ეს მძღოლი ასევე მიგვიყვანს რიგ მაღაზიაში. პირველად სანელებლებსაც კი ვყიდულობთ, ჩილის რა თქმა უნდა... მაგრამ მერე ძალიან დამღლელია... სხვა სპილოს ფიგურა რომ დავინახო გავგიჟდები..

ტურის დასასრულს ის მიგვიყვანს მატარებლის სადგურამდე, რომელიც ახლა მეგა სავსეა... 4 ნომერს ვაძლევთ კარგ რჩევას (ის მართლა კარგად იყო), მიდით მატარებლის უცხოურ ბიუროში (ალბათ ყველაზე მაგარი ადგილი ინდოეთი) და მინდა, რომ დღე ახლა მართლა გაქრეს. უკვე თითქმის 4 საათია. ჩვენს მატარებლებს უბრალოდ სურთ სწრაფად დაჯავშნა. შევეცდებით გამოვიტანოთ საჭირო თანხა. და ინდოეთი ისევ ურტყამს. შანსი არაა! მაესტრომ უარი თქვა, საკრედიტო ბარათი, არა მადლობა! მთლიანობაში, ჩვენ ვხეტიალობთ ნიუ დელიში და, რა თქმა უნდა, ვცდილობთ ნაღდი ფულის მოპოვებას 8-10 ბანკომატიდან. სამწუხაროდ, ვინც არ „გაკიდებს“ მაშინვე უარს ამბობს.

მოულოდნელი გართობა ჩვენი მხრიდან. ბოლოს და ბოლოს, ამ ინდიელებს შეუძლიათ სირბილი და სწრაფვა და როგორ. რამდენიმე წვიმის გამო.. ჩვენ ავსტრიელებს ვუძლებთ. საბედნიეროდ, მატარებლის სადგური დროულად არის. ჩვენ ამას ვერ გავუძლებდით. რაც მოვიდა იყო წყალდიდობა. რკინიგზის სადგურის ნახევარი, მართლაც მთელი ქალაქი, ნაწილობრივ 20 სმ წყალშია.

მაგრამ შემდეგ, გადარჩენა. გუდი ახერხებს ბარათის გააქტიურებას, ჩვენ ვაგროვებთ ფულს და ვჯავშნით მატარებლებს. შემდეგ ქალაქში ვბრუნდები ინტერნეტის მოსაძებნად. ნავი მოსახერხებელი იქნება. საბოლოოდ ვიპოვე გზა, მივწერ ჩვენს ინდოელ მეგობარს ჰაიდერაბადში და დავჯავშნი ოთახი ვარანასისთვის.

მომდევნო რამდენიმე საათს მატარებლის მოლოდინში ვატარებთ. პლატფორმაზე ვსხედვართ, ხელებით ვჭამთ და ვუყურებთ კაცს, რომელიც მშვიდად იხსნება ტრასებზე, ააქაფება და შხაპს იღებს (არ ვიცი, იქ რატომ არის წყალი). ღმერთო ჩემო, რაღაცნაირად მოვედით. მიუხედავად 36 საათისა, რაც თითქმის განუწყვეტლივ ვიღვიძებდით, საკმაოდ კარგად ვხვდებით ერთმანეთს და მოუთმენლად ველით მოგზაურობას ვარანასიში.

შემდეგ მატარებელში მშვენიერი მეზობლები გვყავს, ვსაუბრობთ, ვტკბებით კლიმატით (ადამიანთან და ტემპერატურასთან დაკავშირებული) და მალე ვიძინებთ.

დღე 2 დილით ჩვენ თითქმის იქ ვართ, ეს მატარებელი მიფრინავს. სამწუხაროდ, კარგად ვერ დავიძინე. ცნობილი სურათი ვარანასში ჩამოსვლისას. ხალხს რაღაცის გაყიდვა უნდა. ამჯერად გასეირნება ქალაქში - და ჩვენ მას ავიღებთ (ფიზიკურად არა - შეთავაზების გათვალისწინებით). ისევ გავდივართ ხალხმრავალ ქუჩებში, მაგრამ ქუჩაში ძროხები სიცხის ან რქების მეტი არ გვაწყენინებენ. 30 წუთის შემდეგ გადავდივართ ველოსიპედზე მომუშავე რიქშოზე, შემდეგ კიდევ 15 წუთის სავალზე ძველ ქალაქ ვარანასისში (რომელთან შედარებით ვენეცია გაშლილ დაგეგმილ ქალაქს ჰგავს), რომელსაც თან ახლავს ლამაზი, მაგრამ წარმოუდგენლად შემაშფოთებელი გამყიდველი სახელად ბაბუ.

სასტუმროში მივიდა, შვება. დერეფნის საფეხურების არა მხოლოდ ხედი, ოთახი და საშხაპე ნამდვილად მოწესრიგებულია. დალიე მანგო ლასი და დაისვენე, ჩვენ ამას ვიმსახურებთ. და ბოლოს სიმშვიდე... 40 საათის განმავლობაში მუდმივად ადამიანებში ყოფნის შემდეგ, ცოტა ხნით მარტოსულად ვგრძნობთ თავს, მაგრამ მალე ისევ ვტკბებით ჩვენს შორის. მათ შორის ფრანგულის გაკვეთილი მათიასისთვის.