Ავტობუსით მგზავრობა სახალისოა...

არავის სჯერა, რაც ჩვენ განვიცადეთ ბოლო 25 საათის განმავლობაში. და თუ ფიქრობთ, რომ ამ სტატიაში ვაჭარბებ, ცდებით.

მე არ მეგონა, რომ ჰონკონგში ლიფტში ჩვენი ყოფნის ესკალაცია იქნებოდა, მაგრამ ეს ავტობუსით მგზავრობა წარიმართა დევიზის მიხედვით: „უარესი ყოველთვის შეიძლება იყოს!“ მაგრამ, პირველ რიგში, მოდი პირველ რიგში.

ჩვენ დავჯავშნეთ ღამის ავტობუსი დაახლოებით 50 ევროდ, რომელიც იწყებოდა 18:30 საათზე და დაახლოებით 900 კმ უნდა გაგვეყვანა საზღვარზე ლაოსამდე. ავტობუსში იყო სამი რიგი, რომლებიც აღჭურვილი იყო ვიწრო ტახტებით და თითოეულს ორი სართული ჰქონდა. საბანიც იყო და ბალიშიც. ერთი შეხედვით ცოტა შემაშფოთებელი, მაგრამ ლაუნჯი შედარებით კომფორტული აღმოჩნდა. ჩვენ გავუზიარეთ ავტობუსი კიდევ 48 ჩინელს, პატარას და პატარას! ფანჯარასთან დაწოლა მომცეს და იონასს ძალიან გაუმართლა შუაში, პატარა ბავშვისა და ბავშვის გვერდით იწვა. დერეფნებში ხალიჩები ეყარა და ყოველთვის გიწევდა ფეხსაცმელების გაღება და პლასტმასის ჩანთაში ჩაგდება. თუ გინდათ წარმოიდგინოთ 96 ჩინური სუნიანი ფუტის სუნი პატარა ვიწრო ავტობუსში, ჯობია ახლავე აიღოთ ჩანთა!!

მაშინ კარგი მოგზაურობა დროულად დაიწყო. მე ვეჭვობდი, რომ მთელი მოგზაურობის განმავლობაში თვალის დახუჭვით მეძინებოდა და ვფიქრობდი, თუ რა ვარიანტები შემეძლო განვიხილო. სანამ ჯერ კიდევ ვფიქრობდი, უკვე გარშემორტყმული ვიყავი 48 ხმამაღლა ხვრინავმა ჩინელმა და იონასმა, რომელიც ასევე მშვიდად ეძინა ჩემს გვერდით. ცხადი იყო, რომ ისევ შეეძლო დაძინება...

მაგრამ ერთ საათზე ნაკლებ დროში(!!!) გავჩერდით პირველ დასასვენებელ ადგილას და ჩინელები ყველა წავიდნენ საჭმელად. თვალებს ძლივს ვუჯერებდი. ჩვენ ასე არასდროს ჩამოვიდოდით. მაგრამ ნახევარი საათის შემდეგ გაგრძელდა და ყველას მაშინვე ჩაეძინა, ჩემ გარდა!

ეს ყველაფერი მხოლოდ ბავშვის გაღვიძებამდე გაგრძელდა!!! როგორც ჩანს, მათ ეგონათ, რომ გასეირნება ისეთივე სულელური იყო, როგორც მე და ხმამაღლა გამოხატეს და გიჟივით იღრიალა. ჭკვიან ჩინელ მშობლებს თან ჰქონდათ ფერად მოციმციმე და კვნესა Fisherprice-ის ჩინური სათამაშო და პატარას წინ ააფრიალეს. გაირკვა, რომ 4 თვის ბავშვი არ იყო ასეთი სისულელე, როდესაც ის უფრო ხმამაღლა ყვიროდა და დამშვიდება უფრო რთული იყო.

ყველის ფეხები, ხვრინვა ჩინური, ტირილი ბავშვები და ჩინური დუმდიდური მუსიკა.

კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება მოსიარულე საგიჟეთში!!! იქნებ უბრალოდ უნდა ვიყვირო? ეს იყო ალბათ თვითკონტროლის კურსი მე-2 ნაწილი!

ჩემი ბოლო გამოსავალი იყო ჩემი პატარა MP3 ფლეიერი, რომელიც ყურებში ჩავდე და ბოლოს დავმშვიდდი. დაახლოებით 12 საათზე დავბრუნდით დასასვენებელ ზონაში... სადაც დაუჯერებელი 4 საათი ვიდექით!!! როგორც ჩანს ვერ გავაგრძელეთ, რადგან უკვე ახლოს ვიყავით ლაოსის საზღვართან და დილის 8 საათამდე არ გაიხსნა. ხომ არ შეგეძლო მოგვიანებით წასულიყავი? თავიდან არც მიკითხავს. ვერავინ გაიგებდა ჩემსას, რადგან მთელ ავტობუსში ინგლისურად არავინ საუბრობდა.

4 საათზე თავშესაფარმა ისევ დაიწყო მოძრაობა და იონასმა და ჩინელებმა განაგრძეს ძილი... ჩემს გარდა!

ყველა უფრო მეტად გაოგნებული იყო, როცა უცებ გავჩერდით და ორი მძიმედ შეიარაღებული ჯარისკაცი შევიდა ავტობუსში და ხალხს გააღვიძა, რათა პასპორტები ეჩვენებინათ. და როგორც უკვე ვეჭვობდი, ცუდმა კაცმა დახედა ჩვენს პასპორტებს, გვიჩურჩულა რაღაც ჩინურ ჭკუაზე, რაც, რა თქმა უნდა, ჩვენ ვერ გავიგეთ და ჩვენი პასპორტებით გაუჩინარდა ავტობუსიდან სიბნელეში. სანამ ჩემი გულისცემა 200 იყო, ჯონასს ჯერ კიდევ თავის საწოლში ეძინა. მარადისობის შეგრძნების შემდეგ, ბოლოს დაბრუნდა და უსიტყვოდ გადმოგვცა პასპორტები. Წავედით!

ყველას ისევ ჩაეძინა, ერთი საათის შემდეგ კი მთელი პროცედურა განმეორდა. თუმცა, ამჯერად ეს ჯარისკაცები კი არა, პოლიციელები იყვნენ.

შუალედში ბავშვი ტიროდა, Fisherprice-ის ჩინურმა სათამაშომ დაიწყო დრუნვა და ციმციმა, სუნი კი უფრო და უფრო მძაფრი ხდებოდა. ყველა გაჩერებაზე, სადაც ჩვენ ვჩერდებოდით, სულ მცირე 48 ჩინელი ფეხსაცმლის ჩანთებით წინ მიიწევდა წინ და მოშარდვის შემდეგ უკან დადიოდა ფეხსაცმლის ჩანთებით.

რვის ნახევარზე საბოლოოდ მივაღწიეთ საზღვარს და მართლა პანიკა დამეწყო. ჩვენი პირველი საზღვრის გადაკვეთა ხმელეთზე! ზუსტად არ ვიცი რას ველოდი, მაგრამ მთელმა პროცედურამ, სანამ საბოლოოდ ლაოსში არ ვიყავით ყველასთან ერთად, 3,5 საათი დასჭირდა! ჯერ ჩინეთის მხარეზე მოგვიწია გამოგვეყვანა, შემდეგ კი ლაოსის საზღვრამდე დაახლოებით 500 მეტრი ფეხით გავიარეთ არავის მიწიდან. ჩვენ ასობით სხვა ადამიანთან ერთად ვიწექით დახლის წინ, რათა ჩვენი „ვიზა ჩამოსვლისას“ გამოგვეთხოვა. წესრიგი აქ გამორიცხული იყო. ყველას უნდოდა, რომ ეს ფურცელი ხელში ჰქონოდა და გამშვები პუნქტი გაევლო. როცა საბოლოოდ ვიზები ავიღეთ და კონტროლი უპრობლემოდ გავიარეთ, უფრო მეტად დამშვიდებული ვიყავი და უფრო ბედნიერ ხასიათზე ვიყავი. ყველაფერმა კარგად ჩაიარა და ახლა ჯერ კიდევ გვქონდა წინ შესაძლოა 5 საათი მგზავრობა, რასაც ახლა როგორღაც მოვიშორებდი. ფაფუკი ტორტი!

ჩვენ ვიარეთ შესაძლოა 2 კმ, შემდეგ ისევ გავჩერდით და ერთ საათზე მეტ ხანს ველოდით, სანამ ორი პოლიციელი ავტობუსს ეძებდა კონტრაბანდისთვის.

როდესაც საბოლოოდ გაგრძელდა და ცოტათი ვიარეთ, პეიზაჟი მოულოდნელად გადაიქცა მწვანე, მთიან ჯუნგლებში. ჯონასს მთებში გავლილი უკიდურესად დახვეული მარშრუტი მაქსიმალურად სიამოვნებდა, მე კი დივანზე ვიჯექი და კონცენტრირებას ვაკეთებდი, რომ ავტობუსში არ გადამეყარა! იონასის გვერდით მყოფმა პატარა ბავშვმა ეს გააკეთა ჩემთვის მას შემდეგ, რაც მან დალია მარწყვის რძის კოეფიციენტი და 30 წამის შემდეგ შიგთავსი მთელ საწოლს მოედო.

ოჰ, და ატირებული ბავშვი ისევ იქ იყო!

მოგზაურობის მთავარი მომენტი იყო, როდესაც ჩვენ ვაპირებდით ავტობუსში დაბრუნებას შარდის შესვენების დროს და უბედური შემთხვევა ჩვენს თვალწინ მოხდა. ორი სკუტერი ერთმანეთს შეეჯახა და ერთ-ერთი მხედარი გადმოვარდა და გზაზე რამდენიმე მეტრით გადმოათრიეს. შოკის გამო, ქუჩაში პარალიზებულები ვიდექით და საშინლად ვუყურებდით, რომ 20 დამსწრე არცერთს არ სურდა საწყალი ბიჭის დახმარება და მხოლოდ სიარულს ვაგრძელებდით. საბედნიეროდ ის თავისით ადგა და უნდა ჰქონოდა რამდენიმე სისხლჩაქცევა და დაბზარული სახე. წარმოუდგენლად დამწყდა გული ამ ქვეყანაში დახმარების სურვილის ნაკლებობით და დანარჩენი დროის განმავლობაში ჩემი MP3 პლეერი ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო!

საღამოს 7 საათზე საბოლოოდ მივედით ლუანგ პრაბანგში 25 საათის მგზავრობის შემდეგ! და დარწმუნებული ვარ, რომ ცხოვრებაში აღარასოდეს შევაბიჯებ ფეხით მოსიარულე საგიჟეთში!!!