Fes bidez arrezifeko mendietara eta Mediterraneoko kostaldera... azken geltokiak Marokon

Irteeran Arrezife Mendiak saltatu genituen, eskualdea ez baita gomendagarria kalamuaren laborantza eta kontrabandoagatik. Marokon 7 aste baino gehiago igaro ondoren horretarako 'armatuta' gaudela sentsazioa dugu eta Europara itzuli aurretik Marokoko Mediterraneoko kostaldea ere ikusi nahiko genuke.

Orain arte oroigarri bakar bat ere erosi ez dugunez eta etxean prestatzeko tagine-ontzi bat izatea asko gustatuko litzaigukeenez, bigarren aldiz Fesera joatea erabaki dugu.

Marokon egun batzuk igaro ondoren lehen aldiz egon ginenean, 30 gradu inguruko beroa egiten zuen, Ramadana zen eta oraindik larrituta geunden 🤪.

Orain 23 gradu atseginak daude, zuzenean bidean dago eta guk behintzat badakigu gure bidea.

Gure lotarako lekura joaten gara lehenengo alditik, oraingoan gau lasaiagoa espero dugulako, euria egin behar duelako...ez da euririk etortzen, baina gaua lehen aldiz baino lasaiago dago oraindik.

Inguruko medinara jatera joaten gara eta hiria askoz atseginago bizi eta askoz gehiago gozatu dezakegu... benetan tristea da laster Maroko atzean utziko dugula, benetan maite dugulako.

Hurrengo goizean, nahiko arrakastatsu joango gara oroigarri polit batzuen bila eta gero iparralderantz abiatuko gara.

Arratsaldetan Riffgebirge-n kanpoan ibili behar ez zarenez eta kanpaleku basatian ere ez zenutenez, kanpin txiki batera joaten gara, azkar 4 autoz betetzen dena.

Bertan ferrytik Riff mendiak zeharkatu berri den bikote alemaniar gazte bat ezagutuko dugu eta haxixa «eskaini» zioten hain sutsu, autoak behin ere gelditu baitzituen.

Hango beste bikote adineko batek ez du horrelakorik bizi, eta adin berdintsukoak garenez, suposatzen dugu ez garela hain helburu-talde klasikoa eta bakarrik geratuko garela, hori ere - Errepidetik kanpo egindako eskaintza hamaika izan ezik - hurrengo egunean hala da.

Kanpinean karpa finko batzuk daude oraindik eta arratsalde horretan zuzeneko konbinazio batekin ospatzen ari den eta gurekin ederki integratzen ari den emakume marokoar talde bat dago edo Miak -nahi edo ez- gurekin dantzatu behar du.

Tamalez, musika dela eta, pixka bat beranduago lo egiten dugu eta gero eltxoak ditugu, baina hurrengo goizean arrezife mendietan zehar jarraituko dugu.

Ametsetako paisaia, kalamua han hazten da bide bazterrean, baina mutil 'ero' asko bide bazterrean eta zaborra benetan kaskarra da.

Seguruenik 100 bat aldiz "erosketak" egin genitzake gure ibilbidean -eskuaren seinale argiek erakusten zuten bezala, baina bestela ondo iristen gara kostaldera.

Azken astean ekaitz gogorrak izan dira hemen eta kalteak nahastezinak dira... bideak hautsiak, harriak eta harriak errepidean... gidatu nahi genuen pista bat guztiz desagertu da 4 metrotik gora.

Kanpinak gutxi eta urrun daude hemen goian eta txarto baloratuak, beraz, kostaldeko errepide ederra gidatzen dugu El Jhebaraino, non ziurrenik itsaslabarretan zutik egon zaitezke, kirol portutik gertu.

Han aldapa gogor bat igo eta berriro itsas armadari galdetuko diogu ea hemen geratu gaitezkeen, eta berehala baietz esaten dute.

Geroago, beste bikote suitzar bat etortzen da eta hor goian sukaldatzen eta jaten dugu, bat-batean 21:15ak aldera militarrek jotzen dute eta hemen gaua pasatzea debekatuta dagoela esaten digute.

Azaltzen dut berariaz galdetu nuela, baina nahiko estoiko geratzen dira. Orduan gau baterako salbuespena eskatzen dut, ergela baita ume batekin hain berandu mugitzea.

Momentu horretan, Miarekin argazki bat atera nahi duen bikote marokoar gazte bat etortzen da eta soldaduek gure nazionalitateaz eta pasaporteez galdetzen digute.

Geroago biok irudipena dugu aurpegi-espresioak asko alaitzen zituztela "aleman" esan zutenean (matxinoki galdetzen zutelako frantsesak ala ingelesak ote ginen) eta berriro eskatu nienean, mesedez, gauean hemen uzteko, onartu egin zuten. gure pasaporteak gurekin eta hartu irratia... gure pasaporteari eta kotxeari argazkia ateratzen dietenean, sentsazio ona dugu gera gaitezkeela -haurren bonusarekin ere- eta horrela da. Marokoraz eskerrak ematen diogu eta alde egiten dute.

Gau lasai baten ondoren, hurrengo goizean ibilaldi bat egiten dugu badia handira, bi biztanle izan ezik, den-dena duguna, eta ur garbietan igeri egiten dugu.

Gainerako kostaldeko ostatu-egoerak ere ez du horren itxura ona eta hemen goian zaborra benetan zaila iruditzen zaigunez, berez erabakitzen dugu hurrengo egunerako Espainiarako ferrya hartzea.

Ceuta, espainiar enklabe gisa, ere ordu 1 1/2 baino ez dago eta immigrazioak eta aduanek batzuetan 2 ordu gehiago behar izaten dituztenez, gaur arratsaldean egin nahi dugu eta bihar eguerdian lasai ibiliko gara ferryan. ordubete besterik ez dago Algecirasera eta Europa kontinentala.

Ondoren, kostaldetik abiatuko gara, Bastik arraina erre berria jaten du berriro, Miak eta biok fruta eta barazki gehiago erosten ditugu zokoan eta gure derrigorrezko azken laranja zukua edaten dugu Marokoko lurrean.

Surrealista da ia 8 asteren buruan hemendik irtetea.

Marokori buruz dugun ondorioa: zalantzarik gabe ikustea merezi duen herrialdea, paisaia handi eta anitzak dituena, bihotz beroko jende askorekin - gure ikuspuntu oso pertsonaletik ezin den abentura bat "gosaltzea" besterik gabe 10 edo 14 egunetan eta horretarako merezi du inbertitzeko denbora hartzea, nahiz eta (edo hain justu) pobrezia, hondakina eta desberdintasuna beti oso gogoetagarriak izan.

Ceutara iristen gara; mugako hainbat kontrol oso zehatzak dira txakur batekin eta Zipp eta Zapp denarekin, kontrabandoko ondasunak edo errefuxiatuak zurekin eraman ez ditzazun.

Baina 40 minuturen buruan dena eginda dago eta bat-batean Espainiako Ceuta garbi distiratsuan zehar gidatuko dugu - polizia eta militarren presentzia zoroarekin, bikiniz jantzitako emakumeak hondartzako pasealekuetan, Lidl eta beste kate batzuk... kultura-shock pixka bat hartzen dugu eta gidatzen dugu. lo egiteko lekua eta goiz ohera joateko - gainera, Basti gaur arratsaldetik oso ondo ez dagoelako eta zerbait pizten ari delako (azken pieza gidatu nuela jasan zuenez, benetan ez zen ondo sentitzen 🤣).

Biharamunean, Basti nahiko zapuztuta dago eta, beraz, ondo zaindutako Ceutako hiriko hondartzara gidatuko dugu, Mia eta biok uretan egon gaitezen eta kabinan pixka bat errekuperatu ahal izateko.

Eguerdian hemendik hiru aldiz ibiltzen den ferry azkarrean goaz eta ordubete geroago Algecirasen gaude.

Handik ordubete baino ez dugu gidatzen Tarifara eta harrituta gaude hemengo autokarabana kopuruarekin... ero.

Hondartza edo hondartzak zoragarriak dira, baina ostatu aukerak Marokon baino askoz zailagoak dira.

Hondartza eder batean gaude, non, goizean, ziurrenik Guardia Zibilak kanpatzeko debekua egon arren gaua egondako kanpinzaleentzat txartelak banatu zituen. Denboraldia ekainaren 1ean hemen hasten denez, ziurrenik ez da errazago izango.

Estresa ez dugunez, aparkaleku ofizial batera joaten gara, mendiko nonbait, ondo zainduta dagoena eta hornidura eta botatzeko aukera guztiak ere eskaintzen dituena - gauerako konpromiso ona eta han izan ginenez ustekabean eta berez Martín eta Christinerekin elkartzeko (pixka bat Marokon haiekin bidaiatzen ari ginen eta hemen txokoan daudela gertatzen da), arratsalde polita izango da.

Hurrengo goizean 07:45ean esnatzen gaitu 2 aldiko soinuak isilgailurik gabe (belarra mozgailuak) gure inguruan lanean... Kaka gertatzen da.

Jarraitu behar duten Martin eta Christineri agur esaten diegu, eta lehenik erosketak egitera joaten gara -batez ere Lidl-era, ogi oso ona eta opil ilun gozoak baitituzte hemen... zoragarria 🤩 eta gero kometa hondartza handira.

Basti sasoi samar dago eta 100 kiter baino gehiagorekin ur gainean dagoela sentitzen du, ni Miarekin hondartzan etzanda nagoela eta ezin dut sinistu hemen topless neska ezberdinekin, emakumeak 20 km inguru ibiltzen diren bitartean. bele-euliak, guztiz estaliak eta uretara oso-osorik sartzen badira... ero.