Λιέγη και Σαμπάνια

Νωρίς το πρωί ήταν ήδη σχετικά απασχολημένος στην πίσω αυλή του εμπορίου ποτών. Δεν το αφήσαμε να μας ενοχλήσει πολύ. Πριν φύγουμε, πήγαμε να δούμε τον θαμώνα, ο οποίος εμφανίστηκε λίγο αργότερα. Όταν ρωτήσαμε αν δεν θα προτιμούσαμε να πάμε για ψώνια αντί να πληρώσουμε απλώς 10 ευρώ για τη νύχτα, πήγαμε φυσικά στο κατάστημα με τα ποτά του. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν πάνω από 1400 είδη μπύρας σε δεκάδες ράφια και το όριο των 1500 επρόκειτο να φτάσει σύντομα. Συνολικά υπάρχουν πάνω από 3000 μπύρες που παρασκευάζονται στο Βέλγιο, wow!

Περπατήσαμε στο κατάστημα μαζί του και μας έδωσε συμβουλές. Όταν ρωτήθηκε αν ήξερε την ιστορία κάθε μπύρας και κάθε ζυθοποιίας, είπε όχι, δεν είμαι ακόμα σίγουρος όσο μας είπε... πραγματικά εκπληκτικό! Εξίσου τρελό είναι ότι κάθε ζυθοποιία φτιάχνει τα δικά της ποτήρια. Όλα αυτά τα έχει έτοιμα προς πώληση. Για άλλη μια φορά συναντήσαμε έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί την επιχείρησή του με πάθος, απλά υπέροχο!

Δεδομένου ότι δεν έχω πάει ποτέ ο ίδιος στο Βέλγιο, ήθελα να επισκεφτώ τουλάχιστον μια πόλη. Στο δρόμο βρισκόταν η Λιέγη ή η Λιέγη. Βρήκαμε γρήγορα ένα χώρο στάθμευσης και η ξενάγηση ξεκίνησε. Υπάρχουν μερικές πολύ ωραίες γωνιές στη Λιέγη, αλλά ως επί το πλείστον, η πόλη είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Della, αρκετά συγκλονισμένη.

Εκτός από το να φάμε τις περίφημες βελγικές βάφλες (ήταν τόσο νόστιμες!), στο πρόγραμμά μας ήταν και οι σκάλες για τα γνωστά για την πόλη Montagne de Bueren. Ο Ντέλα δεν κατάλαβε πραγματικά γιατί ανεβαίνουμε μια σκάλα για να κατέβουμε ξανά... ;-) Απόλαυσα τη θέα.

Εκτός από τις βάφλες, στη λίστα επιθυμιών μας ήταν και οι βελγικές πατάτες. Δεν βρήκαμε τίποτα στη Λιέγη, οπότε συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς το παρόν. Όταν χαθήκαμε λίγο σε κάποιο σταυροδρόμι στη μέση του πουθενά, εμφανίστηκε μια λεγόμενη Friterie, σταματήστε και μπείτε. Αφού είδαμε την οθόνη, θα έπρεπε να είχαμε γυρίσει ξανά, αλλά η πείνα κέρδισε και μας έδωσε ένα τριπλό μπιφτέκι με μεγάλες τηγανητές πατάτες. Δεν ακούγεται πολύ, δεν είχαμε την ευκαιρία να φάμε!

Το Βέλγιο δεν μας έπεισε πραγματικά, οπότε βρυχηθήκαμε στη Γαλλία. Λίγο μετά τα σύνορα είδα ένα τεράστιο αγριογούρουνο. (Sanglier - ξέρουμε από τις διακοπές μας στην Κορσική: "Fait προσοχή, il ya des sanglier" είπαν... απλά πραγματικά ηλίθιο αν δεν ξέρεις τι είναι sanglier και τι πρέπει να προσέχεις, τη νύχτα σε έναν δρόμο στο σκοτάδι…)

Ωστόσο, αυτό το αγριογούρουνο δεν ήταν επικίνδυνο, αλλά απλά το μεγαλύτερο αγριογούρουνο στον κόσμο, το οποίο έφτιαξε ο καλλιτέχνης Woinic μέσα σε 11 χρόνια από 50 τόνους μέταλλο και 6,5 τόνους συγκολλημένα ρολά. Μετά την ολοκλήρωση, έπρεπε ακόμη να μεταφερθεί 55 χιλιόμετρα στον χώρο ανάπαυσης των Αρδεννών. Πρέπει να κράτησε με ταχύτητα 8 km/h.

Κάπως ήταν πολύ ωραία στην περιοχή, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη σε έναν οινοποιό στη Σαμπάνια. Πέρασε για χιλιόμετρα στο Route Touristique de Champagne μέσα από αμπελώνες μέχρι που τελικά φτάσαμε στο οινοποιείο του Felix. Στο λεπτό ξεκίνησε τη γευσιγνωσία σαμπάνιας με τα υπόλοιπα τρία ζευγάρια που ξενύχτησαν. Ενωθήκαμε μαζί τους, προλάβαμε γρήγορα κατά τη διάρκεια της γευσιγνωσίας και, ομολογουμένως, ήμουν λίγο συγκλονισμένος με όλες τις γαλλικές εξηγήσεις για τις δοκιμασμένες σαμπάνιες. Η συμφωνία ήταν αγορά προϊόντος για ένα μέρος για να μείνετε, και παρόλο που και οι δύο δεν πίνουμε σαμπάνια, ήταν μια πολύ καλή επιλογή!